Die avond, toen we naar huis reden, werd ik herinnerd aan iets dat ik elke dag bij me draag: het vaderschap wordt niet alleen gegeven, het wordt gekozen.
Ik koos ervoor om van haar te houden toen ik in haar leven kwam. Ik koos ervoor om te blijven, consequent te zijn, betrouwbaar te zijn. En ze koos op haar eigen manier voor mij terug. Ze koos ervoor om me te vertrouwen, me binnen te laten, me « papa » te noemen als ze er klaar voor was.
Het is deze uitwisseling van keuze, keer op keer, die onze band onwankelbaar maakt.
Een obligatie die alles waard is
Op sommige dagen betekent vader zijn lachen aan de eettafel. Andere dagen betekent het luisteren naar stilte, de ruimte respecteren of wachten tot ze klaar is om te delen. Het is niet altijd gemakkelijk. Maar het is altijd de moeite waard.
Die nacht herinnerde me eraan dat kinderen liefde niet meten in grote gebaren. Ze meten het in aanwezigheid. Ze meten het af in de wetenschap dat ze op je kunnen rekenen om te komen opdagen.
Uiteindelijk gaat het vaderschap niet over bloedlijnen. Het gaat over liefde, toewijding en consistentie. Het gaat over de dagelijkse keuze om naast een kind te staan en te zeggen: « Jij doet ertoe. Je bent veilig. Ik ben hier. »
Ik ben niet zomaar bij toeval in haar leven gestapt. Ik stap er elke dag uit vrije wil in. En het grootste geschenk is te weten dat ze ook voor mij kiest.
