-
Overmatige mentale belasting die leidt tot afleiding
Soms heeft wegkijken niets met jou te maken. De persoon kan gewoon in gedachten verzonken zijn, bezig met werk, familie of persoonlijke zaken. Hun gebrek aan oogcontact is eerder een teken van afleiding dan een afwijzing. Als je deze afleiding voelt, neem het dan niet persoonlijk: een attent gebaar, zoals vragen hoe het met de persoon gaat, kan hem of haar helpen zich weer op het huidige moment te concentreren.
-
Een gebaar van respect voor culturele of familienormen
In sommige culturen of familietradities kan langdurig oogcontact als te direct of zelfs onbeleefd worden beschouwd. Iemand die bijvoorbeeld je blik vermijdt, gedraagt zich mogelijk uit respect of gewoonte. Als je deze reden herkent, kan een aanpak gebaseerd op luisteren en dialoog ervoor zorgen dat de persoon zich meer op zijn gemak voelt in jouw aanwezigheid.
-
Het natuurlijke reservaat van bepaalde individuen
Niet iedereen is extravert of vloeiend in non-verbale communicatie. Sommige mensen zijn van nature terughoudender en vermijden langdurig oogcontact zonder enige specifieke intentie. Dit wijst niet op een gebrek aan interesse; het weerspiegelt simpelweg hun manier van zijn. Informele, ontspannen gesprekken kunnen hen helpen zich zelfverzekerder te voelen.
-
Perceptie van kwetsbaarheid voor oogcontact
