Omdat tatoeages ons verhaal zijn , is de titel van je boek. Moeten we op basis van dit principe een inscriptie, een ontwerp, bedekken waar we niet meer goed mee kunnen leven of dat we niet meer accepteren?
Ik geloof dat we alleen maar fouten maken in het leven en dat we die met ons meedragen. Tatoeages zeggen hetzelfde. Ik heb er natuurlijk een paar op mijn lichaam waar ik spijt van heb, maar dat kan me niet schelen, ze horen bij mijn leven. Ik wil er zelfs « jeugdfout » boven schrijven! Op mijn negentiende liet ik een draak op mijn onderarm tatoeëren, die me vandaag de dag helemaal niet meer staat. Destijds wilde ik dat het eruitzag als een « vrachtwagenchauffeur », « een man ». Nou, als ik er nu naar kijk, zeg ik tegen mezelf dat het me een sterk gevoel gaf. In het geval van getatoeëerde mensen die niet meer met een tatoeage kunnen leven, die overweldigd zijn, denk ik dat we actie moeten ondernemen. Wat de anderen betreft, persoonlijk zou ik ze niet bedekken. Ze zeggen zulke krachtige dingen!
(1) Omdat tatoeages onze geschiedenis zijn , door Héloïse Guay de Bellissen, Éd. Robert Laffont, 175 pagina’s, 18 euro.
