Voordat Diana op een splinter kon stappen, sprong Naomi naar voren. Ze nam het kleine meisje in haar armen, maar niet voordat haar eigen hand aan een scherpe rand bleef haken. Bloed spatte over haar handpalm, fel afstekend tegen haar donkere huid.
De drieling verstijfde. Daniels mond viel open. Davids onderlip trilde. Diana klemde zich vast aan Naomi’s nek, haar ogen wijd open. Ze hadden nog nooit een dienstmeisje zichzelf zo in gevaar zien brengen voor hen.
Naomi trok een grimas, maar wist toch een zwakke glimlach te produceren.
« Niemand is gewond. Dat is het enige wat telt. »
Ze legde Diana voorzichtig neer en begon met haar onbeschadigde hand de scherven op te rapen.
« J-Je hand… » fluisterde Daniel.
« Gaat het wel? » vroeg Diana, haar stem zachter dan Naomi haar ooit had gehoord.
David, die normaal gesproken zo opstandig was, pakte zwijgend een pakje pleisters uit een la en gaf het aan haar.
Toen Ethan die avond thuiskwam, was het angstvallig stil in huis. Hij liep de speelkamer in en zag zijn drie eens zo wilde kinderen dicht bij elkaar zitten rond Naomi, die met een verbonden hand een verhaaltje voorlas. Diana leunde tegen haar schouder. Daniel liet zijn kin rusten op haar knie. David zat met gekruiste benen, ongewoon stil. Voor het eerst zag Ethan geen chaos, maar verbondenheid. Zijn kinderen, die twaalf kindermeisjes hadden weggejaagd, klampten zich aan deze vrouw vast alsof het een anker was.
Later, in de keuken, trof Ethan Naomi aan terwijl ze haar wond onder koud water afspoelde.
‘Je had de verpleegster moeten bellen,’ zei hij.
Naomi schudde haar hoofd. ‘Ik heb wel eens erger meegemaakt. Een snijwond geneest wel.’
‘Waarom heb je geen ontslag genomen?’ vroeg hij zachtjes. ‘De meesten zouden dat wel gedaan hebben.’
Naomi droogde langzaam haar handen af. ‘Omdat ik weet hoe het voelt om in de steek gelaten te worden. Mijn dochter vecht voor haar leven in het ziekenhuis. Als ik voor haar kan blijven, kan ik ook voor hen blijven. Kinderen hebben geen perfectie nodig, meneer Carter. Ze hebben aanwezigheid nodig.’
Zijn woorden raakten Ethan dieper dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Hij had de olievelden en directiekamers veroverd, maar thuis had hij zijn kinderen niet kunnen geven wat ze het meest verlangden: iemand die bij hen bleef.
Vanaf die dag veranderde alles. De drieling hield op met Naomi op de proef te stellen en zocht haar juist op. Daniel vroeg haar om verhaaltjes voor het slapengaan. David volgde haar overal als haar schaduw. De pittige kleine Diana sloop ‘s nachts vaak haar kamer binnen om te fluisteren: « Kun je blijven tot ik in slaap val? »
Een paar weken later werd Naomi’s dochter Deborah uit het ziekenhuis ontslagen na een geslaagde operatie – die Ethan in het geheim had betaald toen hij de waarheid ontdekte. Toen Naomi haar mee naar huis nam, renden de drieling naar Deborah toe en omhelsden haar alsof ze haar altijd al hadden gekend.
« Mam, kijk! » straalde Deborah. « Ik heb drie nieuwe vrienden. »
Naomi’s keel snoerde zich samen. Ze waren niet zomaar vrienden. Voor het eerst voelde het huis van de Carters als een familie. En toen de drieling hun armen om Naomi heen sloeg en fluisterde: « Verlaat ons nooit, mama Naomi, » begreep Ethan Carter het eindelijk: ze had haar kinderen niet alleen getemd. Ze had hen iets van onschatbare waarde gegeven: liefde, veiligheid en een thuis.
