Hij zuchtte, trok zijn jas uit en legde die op de schouders van de meisjes. ‘Kom met me mee,’ zei hij zachtjes. « Alleen voor deze nacht.
Hij zette thuis het vuur aan, maakte warme chocolademelk van de laatste restjes cacao en wikkelde de tweeling, Lily en Claire, in dekens. Ethan liet hun zijn speelgoed zien en ze glimlachten verlegen.
Toen Daniel voorzichtig vroeg waar hun ouders waren, antwoordde Lily:
« Papa ging hulp halen toen de auto kapot ging. Maar… Hij keerde niet terug.
Daniël vroeg er niet. Hij bedekte ze gewoon en zei: « Nu zijn jullie veilig.
Hij wist niet dat de vader van de meisjes Richard Bennett was, een van de rijkste mannen van het land, die al uren in paniek naar hen op zoek was.
Door hen zijn nederige thuis en vriendelijkheid aan te bieden, begon Daniel net aan een verhaal dat zijn leven voor altijd zou veranderen.
‘s Ochtends werd hij gewekt door gelach en het gerinkel van potten. In de keuken probeerden Lily en Claire Ethan te helpen roerei te maken. Overal spetters hingen meel in de lucht en even leek Daniëls kleine appartement warm en vol leven – alsof alle zorgen waren verdwenen.
Maar hij wist dat ze niet voor altijd konden blijven.
« Weet je de naam van je vader? » Heb je een telefoonnummer?
Claire keek naar haar zus en fluisterde: ‘Zijn naam is Richard Bennett.
Daniël verstijfde. Iedereen kende deze naam: Richard Bennett, de miljardair vastgoedmagnaat over wie elke dag in het nieuws werd gesproken.
Hij besloot de meisjes na het ontbijt naar de politie te brengen. Maar zodra hij het zei, riep Lily verschrikt:
« Nee, alsjeblieft! We wilden gewoon naar een plek waar niemand ons anders zou behandelen door onze naam. Jij was de enige die ons hielp en wilde er niets voor terug.
Daniël worstelde tussen zijn geweten en zijn belofte om hen te beschermen. Hij wist dat hun vader wanhopig moest zijn.
‘s Middags ging hij aan het werk en liet de kinderen bij Ethan achter. Maar een buurman herkende de tweeling – het hele land was alert vanwege hun verdwijning. In minder dan een uur krioelde het op straat van politie en journalisten.
Toen Daniël terugkwam, zag hij flitslichten, camera’s, verwarring. De meisjes wierpen zich in zijn armen en huilden:
« Hij wilde ons alleen maar helpen! » Ze schreeuwden toen de agenten vragen stelden.
Toen kwam er een zwarte auto aanrijden. Richard Bennett stapte eruit – lang, bleek, met vermoeide ogen. Bij het zien van zijn dochters rende hij naar hen toe, viel op zijn knieën en omhelsde hen met tranen in zijn ogen.
Opluchting maakte al snel plaats voor achterdocht. Hij wendde zich tot Daniël.
« Je had mijn dochters. Waarom?
« Omdat ze alleen in de regen zaten, » antwoordde Daniel kalm. « Niemand heeft hen geholpen. Ik kon niet doen alsof ik ze niet zag.
Bennett keek hem lang in de ogen. In zijn wereld was vertrouwen een luxe, vooral bij iemand die arm was. Maar zijn dochters hielden Daniëls handen vast en wilden niet loslaten.
In de daaropvolgende dagen werd Daniël onbedoeld een held van de media. Journalisten kampeerden voor zijn huis, kranten schreven over ‘een mysterieuze vreemdeling die de Bennett-tweeling heeft gered’.
