Toen kwam het keerpunt. Tijdens een gespannen zakelijke bijeenkomst voelde Alejandro iets in zijn schoen bewegen.
Zijn tenen bewogen.
Hij zag het.
Hij belde María meteen op.
« Ik heb ze bewogen, » flapte hij eruit. « María, mijn tenen bewogen. »
María huilde alsof ze jarenlang verdriet had opgekropt.
De artsen hadden geen verklaring. Dr. López, een gerespecteerd neuroloog, staarde naar de scans.
« Dit zou niet mogen gebeuren, » gaf hij toe. « Uw zenuwen lijken zich te herstellen. Ik heb dit nog nooit gezien bij uw letsel. »
Alejandro zei het uiteindelijk hardop, zonder met zijn ogen te knipperen:
« Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik weet alleen dat een vijfjarig meisje elke dag voor me bidt – en geen enkele keer overslaat. »
Claudia wordt moe, en de wereld wordt wreed.
Naarmate Alejandro sterker werd, begon Claudia er bleker en vermoeider uit te zien.
María hurkte naast haar neer.
« Claudia… gaat het wel goed met je? Je ziet er zo bleek uit, lieverd. »
Claudia forceerde een glimlach.
« Het gaat wel, tante María. Ik ben alleen een beetje moe. »
Toen, vastberaden:
« Maar oom Alejandro knapt op, toch? Dus het is het waard. »
Die zin bleef als een blauwe plek in María’s borst achter.
Marta gaf niet op. Ze verspreidde geruchten: María manipuleerde Alejandro, Claudia werd gebruikt, alles was een plan om Carolina’s erfenis te stelen. Ze diende zelfs een klacht in, waarin ze betoogde dat het « onveilig » was voor een straatkind om in de buurt te zijn van een « kwetsbare gehandicapte man ».
Carolina barstte in woede uit.
« Hoe kun je dat doen, mam? Claudia heeft nooit om iets gevraagd! »
Vervolgens, trillend van woede:
« Het enige waar je om geeft is geld. »
Carolina pakte haar spullen en trok in bij Alejandro.
DE RECHTSZAAL EN HET VERZOEK DAT IEDEREEN HET ZWIJGEN OPLEEFDE
Een familierechter boog zich over de zaak: of Claudia Alejandro mocht blijven zien of dat ze weggestuurd zou worden. María getuigde. Carolina getuigde. Dr. López getuigde. Medewerkers getuigden. Iedereen zei hetzelfde: Claudia eiste nooit iets – ze gaf alleen maar.
Toen sprak Alejandro, in zijn rolstoel, met gebalde vuisten en een blik die anders was dan voorheen.
« Edele rechter… ik weet dat het hier gaat om wat het beste is voor Claudia. Maar ik wil nog iets vragen. »
Hij haalde diep adem.
« Ik wil haar adopteren. Ik wil de vader zijn die ze nooit heeft gehad. »
En toen, met een stem die niet trilde:
« En ik wil dat ze de dochter wordt die me heeft geleerd hoe ik weer moet leven. »
Stilte. De rechter sprak even alleen met Claudia en zag de waarheid in haar ogen: pure, ongedwongen liefde.
« Adoptie goedgekeurd, » verklaarde de rechter. « Claudia zal wettelijk de dochter van meneer Romero zijn. »
Het applaus barstte los voordat iemand het kon tegenhouden.
LIEFDE, EEN HUWELIJKSAANZOEK EN EEN LAATSTE STRIJD
Die avond riep Alejandro María naar zijn kantoor – zonder stropdas, zonder het masker van een miljardair. Gewoon een man met zijn hart blootgelegd.
« María… je behandelde me als een man toen ik me voelde als schroot in een stoel. »
Hij slikte moeilijk.
« Ik werd verliefd op je. »
María’s ogen straalden.
« Ik ook… maar ik wilde niet dat je dacht dat ik— »
Hij besloot rustig:
« Dat je geld wilde. Dat weet ik. Daarom vertrouw ik je. »
Toen:
« Wil je met me trouwen? »
Haar antwoord kwam onmiddellijk.
« Ja. Duizendmaal ja. »
Maar Alejandro’s zakenpartner Antonio deed nog een laatste poging:
« Als je echt aan het herstellen bent, » sneerde hij, « loop dan maar eens over het nieuwe bouwterrein. Oneffen grond, stenen, greppels. Als je eroverheen loopt, blijf je president. Zo niet, dan is het bedrijf van mij. »
Alejandro keek naar María, vervolgens naar Carolina en Claudia.
« Ik ga akkoord. »
Op een grijze, winderige dag stond hij op – zijn benen trilden, de pijn schreeuwde het uit –
en Claudia greep zijn hand vast.
‘Je kunt het, pap. Ik weet dat je het kunt.’
Stap voor stap. Toen nog een. En nog een.
Hij doorkruiste het hele terrein.
De werknemers barstten in woede uit. Antonio werd bleek. En de laatste wending? De accountants van Alejandro hadden al bewijs gevonden dat Antonio van het bedrijf stal. Dagen later werd Antonio ontslagen en gearresteerd.
DE BRUILOFT EN DE TOESPRAAK DIE EEN EINDE MAAKTE AAN HET OUDE LEVEN
