Mijn ouders volgden me naar buiten, de frisse lucht in, aan de rand van de wijngaard. De eerste woorden van mijn moeder waren niet: « Gaat het wel? », maar: « Waarom heb je dat voor ieders ogen gedaan? »
Ik staarde haar aan. « Hij heeft me dit aangedaan. Hij heeft Claire dit aangedaan. »
De stem van mijn vader werd scherper. « We hadden dit privé kunnen oplossen. Nu heb je er een puinhoop van gemaakt. »
‘Een puinhoop?’ herhaalde ik. ‘Hij probeerde te stelen van Claires nalatenschap. In het openbaar. Hij probeerde mij als de slechterik neer te zetten, zodat ik zou toegeven.’
De ogen van mijn moeder vulden zich met tranen, maar het waren geen troostende tranen. « Hij vertelde ons dat Claire wilde dat er voor hem gezorgd werd, » zei ze. « Hij zei dat je… afstandelijk was. »
Het woord deed pijn. Het was kil. Alsof het respecteren van de laatste wensen van mijn vrouw een morele tekortkoming was.
Ik haalde diep adem en dwong mezelf om kalm te blijven. « Ik ga niet herstellen wat hij kapot heeft gemaakt, » zei ik. « Ik ben klaar met het opruimen van de leugens. »
Maar terwijl ik dat zei, trilde mijn telefoon – drie gemiste oproepen van onbekende nummers, gevolgd door een sms’je van Victor: « We kunnen dit oplossen als je ermee stopt. » Er volgde nog een bericht, van een onbekende contactpersoon: « Ik ben Olivia’s neef. Bel me. Dit loopt uit de hand. »
Ik wierp nog een laatste blik op de warm verlichte ontvangstzaal, die nu in chaos gehuld was, en besefte dat de huwelijksrede niet het einde van Victors plan was. Het was slechts het begin.
