Wat me het meest opviel, was niet zozeer een bepaalde uitspraak, maar het feit dat het gesprek nooit over opoffering ging. Niemand zei: « We vinden wel een oplossing. » Niemand vroeg wat ze konden verkopen of herfinancieren. Ze dachten zelfs niet na over de mogelijkheid hun gasten teleur te stellen. De enige aanpassingen die ze overwogen, waren aanpassingen die hun plannen intact lieten en de verantwoordelijkheid op mijn schouders legden.
Toen mijn vader zei dat het niet hun probleem was om op te lossen, stond de uitkomst al vast. Ik voelde het aan de manier waarop mijn moeder mijn blik vermeed en naar de deur vluchtte, verlangend naar de veiligheid van beleefd gelach.
Ik wist dat ik kon blijven discussiëren tot ik er genoeg van had, maar dat er niets zou veranderen behalve mijn zelfrespect. Die kamer verlaten was geen daad van moed. Het was de enige optie die me in staat stelde om ook maar een greintje waardigheid te behouden om terug te keren naar mijn dochter. Ik vertrok, wetende dat wat er daarna zou gebeuren, afhing van ons – mijn man en mij – en de mensen die wél waren komen opdagen.
Als u daar in dat kantoor had gezeten en uw eigen ouders de kers op de taart en het huwelijkscontract had horen verdedigen terwijl uw kind voor zijn leven vocht, zou u dan zijn blijven pleiten, of zou u ook zijn vertrokken?
Het was niet de eerste keer dat ik een deur dichtdeed. Maar het was wel de laatste.
