Waarom de beer niet aanviel
Wat er vervolgens gebeurde was onverwacht. De beer viel niet aan, brulde niet, deed geen uithaal. In plaats daarvan bleef hij even stilstaan, ademde toen hoorbaar uit en draaide zich om. Zonder haast sjokte hij dieper de grot in, zijn massieve gestalte versmolt met de duisternis totdat het geluid van zijn stappen volledig vervaagde.
Deskundigen die later zijn verhaal hoorden, opperden verschillende theorieën. Sommigen suggereerden dat de beer al had gegeten en geen zin had in een confrontatie. Anderen geloofden dat de kalme energie en trage bewegingen van de man het dier duidelijk maakten dat hij geen bedreiging vormde. Weer anderen wezen op de mogelijkheid van een ‘neutrale’ confrontatie – beren, zoals veel wilde dieren, kiezen soms voor vermijding in plaats van agressie wanneer ze geen direct voordeel zien in een gevecht.
En dan is er nog het opmerkelijke reukvermogen van de beer. Een beer kan geuren op kilometers afstand waarnemen, en misschien was er iets in de geur van deze man – sporen van kampvuurrook, voedselverpakkingen of zelfs een bekende menselijke geur van eerdere, niet-bedreigende ontmoetingen – waardoor de beer onverschillig werd.
Wat de reden ook was, het resultaat was hetzelfde: de man leefde nog en kon zijn verhaal navertellen.
De wandeling terug naar veiligheid
Nadat de beer verdwenen was, bleef de wandelaar enkele minuten stilzitten, luisterend naar geluiden die erop konden wijzen dat hij terug was. Toen hij er zeker van was dat het dier verder was gegaan, begon hij terug te lopen naar de ingang van de grot.
De buitenwereld begroette hem met een vloedgolf van zonlicht, het soort dat aanvoelt als een redding. Het bos, met zijn ritselende bladeren en verre vogelgeluiden, leek vriendelijker na de verstikkende stilte in de grot. Hij rende niet weg – deels uit uitputting, deels in de wetenschap dat plotselinge bewegingen nog steeds ongewenste aandacht konden trekken als de beer in de buurt was.
