Vertrouwen en communicatie opbouwen
De zelfbenoemde expert stelt dat deze praktijk niet bedoeld is om te wachten op een verbale “ja”, maar om een tweerichtingscommunicatiepad tussen ouder en kind aan te moedigen.
“Natuurlijk zal een baby niet antwoorden, ‘ja mam, dat is geweldig, ik wil graag dat mijn luier verschoond wordt,” zei Carson in een interview met het Australische netwerk ABC. “Maar als je een ruimte laat en wacht op lichaamstaal en wacht om oogcontact te maken, dan laat je het kind weten dat zijn reactie belangrijk is.”
Kinderartsen en deskundigen op het gebied van jonge kinderen benadrukken vaak de waarde van het reageren op de non-verbale signalen van een baby, zoals koeren, giechelen of bewegingen, als onderdeel van gezonde communicatie. Toestemming geven bij het verschonen van luiers sluit hierbij aan door baby’s op een bepaald niveau bewust te maken van wat er gebeurt en ze bij het proces te betrekken.
‘Linkse waanzin’
Maar niet iedereen vindt deze aanpak praktisch of noodzakelijk, en critici beweren dat baby’s nog veel te jong zijn om het begrip toestemming te begrijpen.
Rowan Dean, redacteur van The Spectator Australië, zei dat het idee om een baby toestemming te vragen voor het verschonen van zijn luier “linkse waanzin” is.
En John Rosemond – een psycholoog, columnist en opvoedingsdeskundige – schrijft dat Carson de titel “the Weird and Even Weirder for the Most Bizarre Idea of All Time” wint.
“Ooit, en nog niet zo lang geleden, werd iemand die voorstelde dat ouders baby’s om toestemming moesten vragen om hun luiers te verschonen, door iedereen behalve zichzelf als gestoord beschouwd,” schrijft Rosemond in de Reno Gazette Journal. “Op deze paradoxale manier wordt Carson’s ’toestemmingscultuur’ in plaats daarvan een familiecultuur van verwarring, wantrouwen, ontkenning en algeheel disfunctioneren.”
