Er zat een brief in – en foto’s. Een stralend meisje in dezelfde kleren als ik had gestuurd.
Haar moeder schreef dat deze kleren haar door een van de moeilijkste periodes van haar leven heen hielpen. Ze bedankte me – niet alleen voor de kleren, maar ook voor de vriendelijkheid van een vreemde toen ze zich echt alleen voelde.
Ik was verbijsterd. Haar woorden bleven nog lang in mijn gedachten hangen nadat ik de brief had weggelegd.
Op dat moment besefte ik hoe simpele acties – een doos met kleding, een badge, een beetje empathie – iemands wereld kunnen veranderen.
Het was meer dan alleen een bedankje. Het was het bewijs dat medeleven belangrijk is, ook al weet je niet zeker of het er is.
Ik heb de foto’s in het album gezet. Een stille herinnering: vriendelijkheid is nooit verspild.
