Een klein deel van me vroeg zich af of ik misleid was. Maar ik herinnerde het me: zelfs als ik dat wel had gedaan, konden die kleren nog steeds troost bieden aan iemand die ze nodig had.
Toen, bijna een jaar later, lag er een pakketje voor mijn deur.
Er zat een brief in – en foto’s. Een stralend meisje in dezelfde kleren die ik had gestuurd.
Haar moeder schreef dat die kleren haar door een van de moeilijkste periodes van haar leven hadden geholpen. Ze bedankte me – niet alleen voor de kleren, maar ook voor de vriendelijkheid van een vreemde toen ze zich echt alleen voelde.
Ik was verbluft. Haar woorden bleven nog lang in mijn gedachten hangen nadat ik de brief had weggelegd.
Dat moment deed me beseffen hoe simpele daden – een doos kleren, een postzegel, een beetje empathie – iemands wereld kunnen veranderen.
Het was meer dan een bedankje. Het was het bewijs dat medeleven belangrijk is, zelfs als je er niet zeker van bent dat het dat zal zijn.
Ik stopte de foto’s in het album. Een stille herinnering: vriendelijkheid is nooit verspild.
