De obers, zonder een woord te zeggen, bracht twee glazen-een voor de grootmoeder, de andere voor de kleinzoon.
“Aan de herinnering,” zei de vrouw zachtjes, terwijl ze haar glas heft.
“Voor een tweede kans”, voegde hij eraan toe.
Die avond gebeurde er iets dat niet gepland of geënsceneerd had kunnen worden. Het Internet werd overspoeld met berichten met citaten, foto ‘ s van deze vrouw in een oude jas en een man die begreep wat het betekent om mens te zijn.
De media schreven over het “restaurant van het hart”, invloedrijke mensen gaven toe dat geen enkele post hen ooit zo had geraakt. De klanten kwamen niet alleen terug voor het eten, maar ook voor de sfeer — nieuw, warm, echt.
Een maand later verscheen er een bord op een van de muren van het restaurant met de inscriptie:
“Hier respecteren we degenen die waren voordat we verschenen.”
Er waren foto ‘ s van klanten met hun grootouders onderaan. Iedereen kan zijn eigen meenemen. Iedereen kan een verhaal toevoegen. Het was als een gedeelde geheugenboom.
Op de eerste verjaardag van die avond organiseerde het restaurant een speciaal diner voor ouderen uit het verpleeghuis. De kleinzoon serveerde persoonlijk de gerechten, en de grootmoeder zat aan de eretafel. Ze stond op en zei maar één zin.:
Denk aan je roots. Zonder hen zal zelfs de mooiste bloem snel vervagen.
En nogmaals, stilte. Maar dit keer was het een goede stilte. De stilte waarin iets waardevols rijpt. Iets dat een persoon kan veranderen.
