Binnenin zat een handgeschreven briefje:
“Ik weet dat je moe bent.
Ik weet dat elke nacht een berg lijkt.
Maar je kinderen zullen opgroeien met het besef dat hun moeder nooit heeft opgegeven.
Ik dacht dat ik alleen was.
Jij bent dat niet meer.
Ga door.
Voor hen.
Voor jou.”
En achter dat briefje…
Een cadeaubon van 200 dollar.
Ik huilde.
Maar voor het eerst in lange tijd niet van verdriet.
Het was opluchting.
Het was dankbaarheid.
Het was hoop.
Claire betaalde me niet alleen tien dollar.
Ze gaf me mijn adem terug.
Ze herinnerde me eraan dat er nog steeds goede mensen zijn, zelfs in een wereld die ons lijkt te zijn vergeten.
Ik heb haar nooit meer gezien.
Maar elke keer dat ik een winkelwagen duw, zoek ik naar moeders die eruitzien zoals ik me die dag voelde: verslagen, uitgeput, onzichtbaar.
En als ik kan, help ik.
Want vriendelijkheid stopt niet.
Het wordt doorgegeven.
Het wordt gezaaid.
En ooit, misschien sta jij ook in die rij.
Misschien met slechts tien dollar verschil tussen instorten en hoop.
En dan zal je je Claire herinneren.
En het verschil maken.
