Elizabeth voelde dat ze eindelijk de verantwoordelijkheid nam, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar zoon. Ze was niet langer een slachtoffer – ze werd een verdediger.
Die avond was Marek bezig met het schikken van blokken op de vloer, terwijl Elżbieta het avondeten maakte. De telefoon trilde. Een bericht van Sofia, haar vriendin:
« Ik zag je gisteren. Als je hulp nodig hebt, ben ik er voor je. »
Elizabeth antwoordde:
« Dank je. Misschien kunnen we morgen afspreken? »
Het was een kleine stap, maar wel een stap richting de wereld, richting relaties, richting steun.
De deur van het appartement vloog open. Tomasz kwam binnen en gooide zijn jas op een stoel. Zijn blik was gespannen maar niet agressief.
“Elizabeth…” begon hij.
Ze stond in de woonkamer met een kopje thee in haar handen en keek hem recht in de ogen.
« We moeten praten », zei hij.
— Dat klopt. Maar deze keer ben ik degene die praat.
Hij zweeg.
« Ik wil geen excuses. Ik wil rust. Voor mij en Mark. Ik wil grenzen. En ik wil dat je hulp zoekt. »
— Hulp? Wat voor hulp?
— Therapie. Een groep voor mannen met agressieproblemen. Als je je stem nog een keer verheft, krijg je een contactverbod.
Tomasz verstijfde. Het was geen dreigement. Het was een ultimatum. En er was geen greintje angst in haar.
Die nacht sliep Marek vredig. Geen trillingen, geen huilend wakker worden. Elizabeth zat in de leunstoel naast zijn bed een boek te lezen. Ze wist dat de volgende dag moeilijk zou worden – rechtbanken, ambtenaren, papierwerk. Maar ze had een doel. Het ging niet meer om overleven. Het ging om het leven.
Misschien zou Tomasz het ooit begrijpen, misschien zou hij zich laten behandelen, misschien zou hij veranderen. Maar het was niet langer haar strijd.
Dit huis moest een plek van vrede, licht en veiligheid zijn. Voor haar en voor de jongen die weer begon te lachen.
