De middag voelde als een belofte: warm zonlicht dat door de bladeren van de plataan in Maplewood Park scheen, de lucht vol gelach op de speelplaats en het zachte gerinkel van kopjes in een nabijgelegen café. Daniel en ik zaten op de oude houten bank, leunend in het soort ontspannen gesprek dat geen onderbrekingen behoeft – filmplannen, het volgende koffietentje dat we zouden proberen, een flauwe discussie over welke donut duidelijk beter was.
Toen verscheen er uit het niets een hond.
Hij was kleiner dan ik had verwacht, zijn vacht een wirwar van takjes en stof, en zijn ribben waren zichtbaar onder het vuil. Maar toen hij naar ons keek, waren zijn ogen opvallend helder – als iemand die te veel harde lessen had geleerd, maar toch een nieuwsgierige, dringende hoop had behouden. Hij blafte zachtjes, deed een stap naar voren en ging toen zitten en keek ons aan alsof hij op een antwoord wachtte.
Eerst stelde ik me hem voor als een typische zwerver in het park: hongerig, brutaal genoeg om te bedelen. Ik klopte op mijn schoot en zwaaide naar Daniel om hem weg te jagen. De hond kwam dichterbij, legde zijn poten even op mijn knieën, schoot toen opzij en, met een beweging van lichaamstaal die ik al duizend keer heb gezien bij hulphonden en slimme huisdieren, liep hij om ons heen en blafte scherp – aanhoudend.
Nog voor we er erg in hadden, greep hij mijn tas vast en rende weg.
« Hé! » riep ik. Mijn stem brak bij het woord. Daniel was al overeind, zijn lange poten vraten aan de stoep. De hond rende snel, maar niet als een ontsnapte – hij bleef omkijken en spoorde ons aan hem te volgen.
Dat deden we. De achtervolging leidde ons langs kronkelende paden totdat de levendige geluiden van het park vervaagden en hoge eiken hun takken boven ons hoofd vormden.
Het pad liep een smal steegje in tussen twee oude bakstenen gebouwen. Vochtige stenen en een zwakke metaalachtige geur in de lucht suggereerden regen die allang was opgedroogd. De hond liet het tasje zachtjes op de grond vallen en bleef zitten, hijgend, alsof hij een offer aanbood.
Ik deed een stap naar voren en reikte naar mijn tas, opluchting en schaamte verstrengeld. Toen bewoog er iets in de schaduw erachter. Een zacht, gesmoord gekreun verbrak de stilte.
“Heb je dat gehoord?” vroeg Daniel.
