“Maar… het had mij kunnen zijn…” fluisterde Derek met tranen in zijn ogen.
“Ik heb uw moeder altijd beschouwd als een van de moedigste en meest onzelfzuchtige mensen die ik ooit heb gekend, meneer Ryder, een echte held,” zei Arlington zacht. “U moet trots op haar zijn geweest.”
Derek liep weg met de woorden van de advocaat in zijn hoofd. Hij ging naar het kerkhof, vond het graf van zijn moeder en knielde neer, tranen stroomden over zijn gezicht.
“Oh mama,” fluisterde hij. “Je hebt me gered en ik was zo wreed tegen je… Oh mama, vergeef me…”
Vanaf die dag besloot Derek niets meer over zijn verleden te verbergen. Hij vond een van de weinige foto’s van zijn moeder waarop ze haar grote bril droeg om haar littekens te verbergen, en zette die op zijn bureau.
Elke keer als hij ernaar keek, herinnerde hij zich haar offer en haar vriendelijkheid, en hoe egoïstisch en wreed hij geweest was.
