— **Dit kan ik niet accepteren…**
Thiago stak zijn hand op.
— **Je hebt het al verdiend.**
Vervolgens wendde hij zich tot Samuel.
— **En ik wil je adopteren. Wettelijk. Ik wil dat je mijn naam aanneemt.**
Beatriz barstte in tranen uit.
Samuel hief bezorgd zijn hoofd op.
— Maar ik zal altijd de zoon van mijn moeder blijven, toch?
Beatriz omhelsde hem stevig.
— **Altijd. Je hebt dan gewoon twee ouders.**
Samuels gezicht lichtte op.
— **Oké dan. Dat lijkt me leuk. Ik vind oom Thiago aardig.**
Thiago knielde voor hem neer, zijn ogen fonkelden.
‘Als je me helpt een beter mens te blijven,’ mompelde hij, ‘zal ik je niet alleen mijn fortuin geven… maar ook mijn hele hart, mijn zoon.’
En Samuel nam hem in zijn armen alsof het de meest vanzelfsprekende « ja » ter wereld was.
—
### Epiloog
De adoptie werd officieel. Het landhuis vulde zich met gelach. Beatriz begon een managementopleiding en groeide uit tot een leidinggevende binnen het bedrijf. Thiago werkte minder, leefde meer en vergat deze waarheid nooit:
Het wonder was niet alleen dat hij weer kon lopen.
Het wonder was dat hij gevonden werd – door een kind dat voor vriendelijkheid had gekozen waar alle anderen afstand hadden genomen.
