Het was het lichaam van een man. Het water stroomde over zijn gezicht, zijn ogen waren gesloten, zijn kleren plakten aan zijn huid. Het touw was om zijn middel gewikkeld, en rond zijn hals zaten donkere blauwe plekken.
Ilja gilde. Het touw gleed uit zijn handen, hij deinsde achteruit en rende naar het dorp. Tranen vulden zijn ogen, zijn adem stokte, maar hij stopte niet.
Toen de volwassenen met hem terugkeerden naar de rivier, had de stroming het lichaam al dichter naar de oever gebracht. Later bleek dat de man al een week als vermist stond opgegeven.
En het touw — datzelfde touw — heeft sindsdien niemand meer durven aanraken. Het ligt er nog steeds, aan de oever, als een herinnering dat nieuwsgierigheid soms een angstaanjagende waarheid kan onthullen.
