2. De bekentenis
Een uur later was de sfeer in het weeshuis gespannen. Nancy was beschermend en sceptisch. « Mevrouw Harris, u kunt niet zomaar… een kind meenemen , » legde ze uit met een vriendelijke maar vastberaden stem. « Het proces is lang. U moet een adoptieaanvraag indienen… »
« Je begrijpt het niet, » zei Annette, met trillende handen terwijl ze in haar tas rommelde. « Ik ben niet zomaar… een persoon. Ik ben… »
Ze haalde een versleten, leren portemonnee tevoorschijn. Eruit haalde ze een enkele, vervaagde foto, waarvan de randen zacht waren geworden door de tijd. Het was een foto van een tienermeisje, niet ouder dan zestien, met een bleek en doodsbang gezicht, dat een pasgeboren baby vasthield. De baby was gewikkeld in een kleine, handgebreide blauwe deken.
Nancy hapte naar adem. Verstopt in de archieven, in Alans dossier, lag precies dezelfde blauwe deken – het enige voorwerp waarmee hij zes jaar geleden op de trappen van deze kerk was gevonden.
« Waarom… » fluisterde Nancy, terwijl haar scepsis overging in een ontluikend, geschokt begrip. « Waarom heb je hem in de steek gelaten? »
« Omdat ik zestien was, » huilde Annette, terwijl de zorgvuldig opgetrokken muren van haar leven om haar heen afbrokkelden. « En mijn ouders… mijn rijke, machtige, streng vrome ouders… zeiden dat ik hen te schande had gemaakt. Ze zeiden dat ze de vader van de jongen zouden ruïneren, dat ze me zouden wegsturen en dat mijn kind hoe dan ook zou worden meegenomen en in het systeem zou worden opgenomen. Ze zeiden dit… dit was de enige manier. Hem achterlaten op de trappen van St. Mary’s, waar ze wisten dat hij gevonden zou worden. »
Ze keek naar Nancy, haar gezicht een masker van een leven vol pijn. « Ze dwongen me een keuze te maken. Maar ik heb hem nooit echt verlaten. Ik woon in een dorp verderop. Ik kom al zes jaar elke zondag naar die kerk, gewoon om hem te zien, om hem van een afstandje te bekijken. Ik heb gewacht. Ik wist gewoon niet hoe. En vandaag… vandaag hoorde ik hem. Ik kon het niet meer verdragen. »
3. De gevolgen
De DNA-test was een formaliteit, een bevestiging voor 99,999%. Annette begon met het proces, niet van adoptie, maar van het terugkrijgen van de zoon die ze nooit wettelijk had afgestaan. Maar de prijs voor deze hereniging was direct en bruut.
Haar ouders waren woedend. Ze verstootten haar. In één koud telefoontje kreeg ze te horen dat ze uit het familietestament was gezet, dat haar trustfonds was ontbonden en dat ze nooit meer een voet in hun huis mocht zetten.
Maar de grootste klap kreeg ze van haar man Jason.
Hij was met haar getrouwd in de wetenschap dat ze een « moeilijk verleden » had, maar hij had nooit de details geweten. Die avond stond hij in hun prachtige, minimalistische woonkamer, zijn gezicht koud en onbewogen.
« Ik ben met je getrouwd, Annette, » zei hij met vlakke stem, « omdat je me vertelde dat een deel van je leven voorbij was. Ik was bereid het als een geheim te accepteren. Maar ik ben niet bereid het kind van een andere man op te voeden. »
« Hij is mijn zoon, Jason! Hij is mijn zoon ! »
« Hij is een vreemde, » antwoordde Jason. « En jij hebt hem boven mij gekozen. Boven onze familie. » Hij legde een stapel juridische documenten op de marmeren salontafel. « Mijn advocaat neemt contact met je op. Ik vraag de scheiding aan. »
Binnen een week had Annette haar zoon gevonden, maar ze had haar ouders, haar erfenis en haar man verloren.
4. De voogdijstrijd
Jasons wreedheid hield daar niet op. Hij vroeg niet alleen een scheiding aan; hij vroeg ook de volledige voogdij over hun dochter Amy aan.
In de rechtszaal was zijn advocaat meedogenloos en schilderde Annette af als een « emotioneel onstabiele » vrouw, verstoten door haar familie, plotseling berooid en nu « roekeloos » een « getraumatiseerd, onbekend kind » in het leven van haar dochter introducerend. « Ze is niet, Edelachtbare, » betoogde de advocaat, « in staat om een stabiel thuis te bieden aan beide kinderen, laat staan aan de dochter van onze cliënt. »
De rechter, die er weinig vertrouwen in had, besloot in de raadkamer met hun vijfjarige dochter te praten. Alan, inmiddels aan Annettes heup vastgekleefd, mocht erbij zijn voor steun.
« Amy, lieverd, » begon de rechter zachtjes. « We weten dat je van je mama en papa houdt. Maar de dingen veranderen. Je papa wil dat je bij hem komt wonen, in zijn huis. »
Amy keek de rechter aan, haar kleine gezicht ernstig. Ze gaf geen antwoord. In plaats daarvan stak ze haar hand uit en pakte die van Alan stevig vast.
« Als Alan gaat, ga ik ook, » zei Amy met een zachte maar volkomen heldere stem. « Hij is mijn broer. »
De rechter staarde naar de twee kinderen, naar hun ineengestrengelde handen. Ze had haar antwoord. Annette kreeg de volledige voogdij over Alan en Amy.
5. De strijd
