De wasvrouw zegt dat het moment waarop hij zijn vriend bitter zag huilen en zijn voorhoofd zag kussen nadat de lijkwade klaar was, een van de meest oprechte momenten van zijn leven was. Het was een scène die hem leerde hoeveel de liefde tussen vrienden zuiverder kan zijn dan bloed, en dat sommige verliezen lijken op het verliezen van de ziel zelf.
Het schokkende is dat de jongeman die deelnam aan de wassing van zijn lichaam vol wroeging zat omdat hij op de dag van het ongeluk had geweigerd met zijn vriend mee te rijden in de auto. Hij bleef zichzelf beschouwen als een indirecte oorzaak van zijn dood en bleef zelfs na zijn begrafenis bitter huilen .
