Een vrouw voedt de dochter op van haar zoon, die hij tien jaar geleden verliet. Bij terugkeer treft hij het huis leeg en verlaten aan.
Op een dag duikt Michel plotseling weer op. Geen brief, geen telefoontje. Alleen hij, voor het oude, nu lege huis. Een buurman vertelt hem het nieuws: Léa is getrouwd, Jacqueline woont weer thuis en ze lijken een evenwichtig leven te leiden.
Nieuwsgierig – of misschien gedreven door een gevoel van verlies – vond Michel haar en klopte op haar deur. Ze deden beleefd open. Hij kwam een warme woonkamer binnen, maar de sfeer was ijzig.
De hereniging die het verleden oprakelt
Dit gebaar, even discreet als elegant, sprak boekdelen: « Jullie zijn niet vergeten, maar jullie maken geen deel meer uit van onze actieve geschiedenis. » Het is geen spectaculaire wrok, maar een duidelijke herinnering dat liefde en vertrouwen kunnen worden opgebouwd… en ook vernietigd.
