“Of,” zei ik terwijl ik een zweem van argwaan in haar ogen zag, “het is een zeldzaam ras, en je zou hem duur kunnen verkopen?”
Ik onderdrukte de neiging om de groene gal over haar heen te gieten.
Professionaliteit, dacht ik. Geen grappen met klanten.
“Je zou hem op de markt kunnen doorverkopen,” stelde ik voor. “Is hij ingeënt?”
“Ingeënt?” stamelde ze, verbijsterd.
Ze begreep niet dat mijn doel simpelweg was om het hondje te redden, zonder enig voordeel voor mezelf.
“Moet ik ook voor de vaccins betalen? Kun je hem niet verkopen zonder dat?”
“Probeer maar, je zult zien. En als ze je controleren, riskeer je een boete.”
Geërgerd deed ze de halsband af, stopte hem in haar tas en duwde de puppy naar me toe.
“Neem hem. Hij heeft al mijn meubels kapotgemaakt. Waar moet ik tekenen?”
Ik nam een foto van de puppy en stuurde die naar Svetlana, die beloofde hem meteen op de site van het opvangcentrum te plaatsen.
Ik voedde hem en zette hem in een kooi van de kliniek.
Niemand anders kwam die dag langs.
Ik ging bij de voordeur zitten en begon te zingen — mijn persoonlijke remedie tegen verdriet.
“De dageraad is mistig, de dageraad is grijs…” zong ik met een lage stem.
“Woef!” antwoordde de kooi.
“Kun jij zingen?” vroeg ik verbaasd. “Ik zal je Wonder noemen! Laten we een duet doen!”
We zongen samen Ochtend, daarna Zwarte Raaf, en tenslotte Ik ga naar het veld met mijn paard.
We zongen zo goed dat ik het openen van de deur niet merkte, totdat er applaus klonk.
“Bravo, bravo!” lachte een magere oude man terwijl hij binnenkwam.
Het was Aleksandr Ivanovitsj, bijgenaamd Shurik — mijn vriend, klant en arts.
“Shurik, je hebt me laten schrikken!”
“Jij liet mij schrikken! Ik liep hier langs, hoorde gehuil en dacht dat je op instorten stond. Ik kwam kijken of je hulp nodig had.”
“Dat heb ik, ja. Kun je dit kleintje een paar dagen houden? Het opvangcentrum zit vol.”
“Ik zou moeten weigeren, dat weet je. Sinds de dood van Moekhtar geen hond meer bij mij thuis…”
Moekhtar was het jaar ervoor overleden en had een grote leegte in Shuriks hart achtergelaten.
Maar de puppy had een tijdelijk thuis nodig.
Dus drong ik aan, bijna smekend:
