Op een dag was ik het huis aan het schoonmaken en de meubels aan het verplaatsen. Ik vond ook een paar oude dingen die mijn man had verstopt. Ik besloot er een paar achter te laten . Zou het kunnen dat hij het was? Beeld ik me dit in? Ik werd overmand door intense angst en onbeschrijfelijke terreur. Ik begon te bidden dat mijn vermoedens niet klopten. Ik wist niet wat ik moest doen. Wie moest ik over mijn vermoedens vertellen? Was ik met mijn ontvoerder getrouwd? Seconden verstreken als uren Ik was er zeker van dat het mijn kam was Een gevoel van haat overviel me alsof ik gek was geworden. Ik begon de gebeurtenissen met elkaar te verbinden en me de stem van mijn ontvoerder voor te stellen Die leek erg op de stem van mijn man Zelfs zijn lichaamskenmerken waren identiek aan het lichaam van mijn man Mijn twijfels verdwenen en ik werd er zeker van dat hij mijn ontvoerder was Mijn tranen vielen en ik begon tegen mezelf te zeggen Wat had ik gedaan en hoe ik hem had geloofd en hoe ik met deze persoon was getrouwd en hoe ik al die tijd de waarheid over hem niet had geweten
Hij ging naar de badkamer om zich te wassen, ik maakte iets voor hem klaar om te eten en maakte mezelf klaar. Hij ging aan tafel zitten en vroeg me wat ik vandaag had gedaan. Ik stond achter hem. Ik vertelde hem dat ik het huis had schoongemaakt en wat oude dingen had gevonden. Hij stopte plotseling met eten. Het leek erop dat mijn vermoeden klopte. Hij wilde zijn hoofd omdraaien om naar me te kijken
en de deur te openen, maar ik ging niet verbergen dat ik hem had vermoord. Ik opende de deur en viel bewusteloos op de grond
. De gemaskerde man was mijn ontvoerder in persoon. Hoe en wat heb ik gedaan? Heb ik mijn man onterecht vermoord? Droom ik? Ben ik voorbestemd om al deze tragedies te beleven? Al deze vragen kwamen in een oogwenk bij me op. Ik kwam weer bij bewustzijn, maar de nachtmerrie hield niet op.
Wat moest ik doen?
Hij kwam de trap af en ik herinnerde me elk moment dat hij me pijn deed.
Hij duwde
me en bracht zijn hoofd dicht bij me. Ik rende naar buiten
met haat en pijn
en ging naar de politie en meldde wat er was gebeurd. Ik vertelde hen dat hij degene was die mijn man had vermoord, ondanks mijn verdriet om hem, om mijn leven voort te zetten, en het schuldgevoel knaagde aan me.
Wat denk je? Omar slaapt, maar Omars Heer slaapt niet?
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
