Hij vertelde me dat hij mijn handen los zou maken en mijn blinddoek zou verwijderen. Hij zette een bord voor me neer met wat eten erop. Ik keek naar hem en het gezicht was angstaanjagend. Hij was gemaskerd en droeg een bril, waardoor al zijn gelaatstrekken verborgen waren. Hij vertelde me, je zult bij me wonen en je familie vergeten, en als je iets doet , zul je geslagen worden. Het was duidelijk dat het de kelder van een huis was. De muren waren erg vuil en er was niets binnen behalve een versleten matras en een ijzeren deur. Ik kon die nacht niet slapen omdat ik aan mijn ouders en zussen dacht en of ze me misschien zochten.
Het speet me dat ik mijn zus had geslagen en ik wenste dat ik terug naar huis kon gaan zodat mijn moeder me kon slaan. Ik dacht dat mijn vader morgen misschien zou komen om me te redden en dat ik er zeker uit zou komen. De ochtend was helder door wat licht dat door de deur lekte. Lange uren verstreken en verveling maakte me kapot en honger verscheurde mijn maag. Dit dwong me om het eten op te eten dat voor me was neergezet. Het was erg walgelijk. Even later hoorde ik voetstappen de trap af komen. Ik haastte me naar mijn bed alsof ik sliep. Hij opende de deur en vroeg me om op te staan met zijn angstaanjagende stem. Op een dag stond ik op. Het was duidelijk dat hij iets dwarszat. Hij ging snel naar buiten.
Ik zat een paar minuten toen merkte ik iets op. De celdeur stond open. Ik keek ernaar en de angst maakte me zo kapot dat ik mijn voeten niet meer voelde. Ik was lange tijd in gedachten verzonken en ik was bang dat hij me zou voelen of betrappen. Ik was bang om door die deur te komen. Ik verzamelde moed en ging naar buiten. Ik ging de trap op en schrok me rot. Hij stond voor me, greep me vast en duwde me. Hij liet de celdeur openstaan. Ik besloot opnieuw te proberen te ontsnappen, ook al kostte me dat mijn leven. Ik koos het juiste moment en merkte dat hij op dat moment niet in huis was. Het was stil in huis. Ik vatte moed, ging naar buiten en ging de trap op. De deur van het huis was tegenover me. Ik rende ernaartoe en opende hem. Het licht was fel en het huis stond midden in een bos. Ik rende snel tot ik een nabijgelegen weg bereikte. Ik zag auto’s voorbijrijden. Ik begon te schreeuwen en vroeg hen te stoppen. Ze brachten me naar de politie. Ik werd naar het politiebureau gebracht en zij brachten me naar het ziekenhuis. De volgende ochtend kwam er een agent die me om mijn identiteitsbewijs vroeg.
Ik vertelde hem hoe ik ontvoerd was, hij verzekerde me dat het goed met me zou gaan, toen vroeg hij me of ik mijn ontvoerder kende, ik zei nee omdat hij de hele tijd een masker droeg, hij vertelde me dat het 10 jaar geleden was dat ik ontvoerd was.
