Het nieuws verspreidde zich over een incident dat de hele Algerijnse straat deed schudden en werd verslagen door internationale kranten, wat leidde tot media-opschudding en terreur zaaide onder Algerijnse gezinnen. Vijfentwintig jaar na
het incident zegt een vrouw: « Ik was een meisje van hooguit twaalf jaar oud, zat op de middelbare school en kwam uit een eenvoudig gezin bestaande uit mijn ouders en vier dochters. Mijn vader was politieagent. »
Ze zegt dat ik een knap meisje was en erg energiek. Ik hield ervan om plezier te maken en ik was ijverig in mijn studie. Ik zat op een middelbare school die drie stratenblokken van ons huis vandaan lag. Ik liep er altijd naartoe. Het was een regenachtige woensdag in de winter. Ik herinner me dat ik ruzie had met mijn zus, die een jaar jonger was dan ik, vanwege mijn winterjas. Mijn moeder schold me uit omdat ik haar had geslagen en dreigde me te slaan als ik terugkwam van school. Ik trok mijn schoenen aan en ging naar buiten. Het was erg koud en die dag was normaal, zoals alle dagen. Ik liep en keek naar rechts en links voor het geval ik een van mijn schoolvrienden zou zien, maar ik kwam niemand tegen. Ik passeerde het blok.
De eerste en de tweede buurt bestonden uit veel gebouwen en de straat was leeg en plotseling reed er een vrachtwagen langs me en stopte een paar meter verderop Ik was erg bang en ging naar de overkant van de weg en de vrachtwagendeur ging open Ik rende snel, maar het duurde maar een paar stappen voordat hij me greep en iets op mijn gezicht deed en ik verloor het bewustzijn…
10 jaar in de kelder
Ik kwam weer bij bewustzijn en ontdekte dat ik een blinddoek over mijn ogen had en het was koud Ik huilde en schreeuwde uit volle borst en ik had het gevoel dat ik zou stikken Ik wist niet wat er met me gebeurde Ik dacht dat het gewoon een slechte grap was of een droom waaruit ik wakker zou worden, maar uren verstreken en ik was in die staat.
Mijn keel deed pijn van de intensiteit van het geschreeuw en mijn tranen droogden op Ik had erge honger en wat er ging gebeuren was angstaanjagend Ze zegt dat er meerdere uren verstreken totdat ik een deur hoorde opengaan, het was als een ijzeren gevangenisdeur. Ik was zo bang en begon te huilen
en te schreeuwen, help me, haal me eruit, haal me eruit totdat een enge stem antwoordde, doe je mond dicht of ik maak je af. Ik verstijfde ter plekke alsof ik verlamd was van angst . Toen sloeg hij me met zijn handpalm. Ik kon niets anders doen dan huilen. De situatie was moeilijk. Er zijn geen woorden om de wreedheid van die momenten te beschrijven.
