Slechts een uur voor de bruiloft van mijn schoonzus begonnen de weeën – en mijn schoonmoeder pakte mijn telefoon af en sloot me op in de badkamer. Ze zei dat ik even moest wachten, zodat ik niet de aandacht van mijn schoonzus zou stelen en haar speciale dag zou verpesten. Een paar uur later werd ik wakker in het ziekenhuis en smeekte mijn schoonmoeder me om geen aangifte te doen. Maar man, wat werd ze bleek toen mijn man dit aankondigde.
Mijn man Richard « Rick » (man, 30) en ik (vrouw, 29) zijn twee weken geleden gezegend met een dochter. Dit is ons eerste kind en we zijn er natuurlijk heel blij mee. Het is erg druk geweest voor ons beiden en we moeten nog wennen aan het ouderschap. Het is een zware verandering voor ons beiden, maar we doen ons best. We hebben niet echt veel hulp vanwege wat er gebeurde op de dag dat May, onze dochter, werd geboren. Het was een van de meest traumatische ervaringen van mijn leven en ik denk niet dat ik het ooit zal vergeten. Zelfs de blijdschap van Mays komst is niet genoeg om me te helpen de verlammende angst die ik die dag voelde, van me af te schudden. Ik denk dat ik dood was gegaan als mijn man me niet op tijd had geholpen. Maar ondanks de vreselijke gebeurtenis, heb ik nog steeds het gevoel dat we, omdat het om familie ging, wat milder voor ze zouden moeten zijn, omdat May het eerste kind in het gezin is. Maar ik twijfel en mijn oordeel is vertroebeld door al die hormonen en babyverplichtingen, en daarom ben ik naar Reddit gegaan voor hulp.
Dit verhaal kan lang worden en veel personages bevatten, dus wees geduldig. Rick heeft twee zussen – Anna en Emma – en ze zijn allebei jonger dan hij. Anna is achtentwintig en Emma is vierentwintig. Ik heb een heel goede band met beiden, en ik denk dat er geen vijandigheid tussen ons is. We zijn niet erg close, omdat we allemaal druk zijn met onze carrière en elkaar niet zo vaak zien. Emma woont niet eens in dezelfde stad als wij, maar we proberen elkaar af en toe te zien en contact te houden via sms’jes of telefoontjes.
Een andere belangrijke persoon in Ricks familie – en in dit verhaal – is mijn schoonmoeder (vrouw, 53). Hoewel ik op goede voet sta met Anna en Emma, is Rachel een heel ander verhaal. We zijn het niet helemaal met elkaar eens, en ik denk eerlijk gezegd dat ze niet alleen problemen heeft met mij, maar met iedereen. Ze is de grootste controlfreak die je je kunt voorstellen, en ze stopt er gewoon niet mee. Ze wil dat alles volgens haar grillen en wensen verloopt. Haar kinderen – alle drie – respecteren haar wensen grotendeels, omdat zij degene is die hen heeft opgevoed nadat hun vader hen in de steek heeft gelaten, dus proberen ze het leven voor haar en zichzelf makkelijker te maken. Bovendien, als iemand het waagt iets anders te willen dan wat zij wil, reageert ze – en die reactie kan variëren van afkeuring en gemopper tot een regelrechte woedeaanval met tranen en driftbuien. Het is moeilijk om met haar om te gaan, dus ik probeer er zoveel mogelijk uit de buurt te blijven. Rick begrijpt dit. Hij weet dat zijn moeder problematisch is, dus laat hij me afstand houden en met haar omgaan zoals ik dat wil. Ik begrijp hoe hij over haar denkt, ondanks haar controlerende aard, dus ik laat het zo. Ze mag me niet zo graag, dus bemoeit ze zich niet met mijn leven – en dat bevalt ons allemaal.
Maar een paar dagen geleden liep het uit de hand, en dat kwam allemaal door haar. Nu denk ik niet dat iemand haar ooit nog kan vergeven.
Op de dag dat May geboren werd, ging Anna trouwen. Het was een prachtige ceremonie, en haar man, Jonah (man, 30), is eigenlijk een vriend van Rick. Hij vroeg haar ongeveer een jaar geleden ten huwelijk, en Anna had mij gevraagd bruidsmeisje te zijn – en ik had toegezegd. Toen Rick en ik er echter achter kwamen dat ik zwanger was, moest ik haar vragen om iemand anders te vragen, omdat ik wist dat ik het niet zou redden. Dit was bijna zes maanden na het aanzoek – dus slechts zes maanden voor de bruiloft. Ik was toen drie maanden zwanger. Ik had verwacht dat ik kritiek van haar zou krijgen omdat ik halverwege had afgezegd, maar ik wist dat ik prioriteiten moest stellen. Ik was extreem nerveus en zenuwachtig voordat ik het haar vertelde. Ik vreesde dat onze relatie voor altijd onder druk zou staan. Maar tot mijn opluchting en verbazing gebeurde daar niets van. Anna was dolblij toen ik het haar vertelde. Ze vergat haar bruiloft zelfs even toen ik haar vertelde dat ik niet beschikbaar zou zijn voor taken. Haar antwoord was: « Natuurlijk zorg ik wel voor je. » Ze overwoog zelfs om de bruiloft te verplaatsen, omdat ze niet wilde dat ik die zou missen (wat ik wel had gedaan als May toen geboren was). Dat ging uiteindelijk niet door, om allerlei redenen – en eerlijk gezegd had ze het sowieso niet moeten doen. Het scheelde niet veel, maar ze steunde me de hele tijd. Emma werd bruidsmeisje en ik wist dat de twee zussen druk bezig waren met de voorbereidingen voor de bruiloft, dus ik heb ze tijdens de zwangerschap niet veel lastiggevallen, wat ik heel erg vond. Toch hielden ze allebei zoveel mogelijk contact en kwamen ze langs om me te steunen. Ik voel me een beetje schuldig dat ik Anna niet steunde op de belangrijkste dag van haar leven, terwijl zij mij de hele tijd steunde.
