Geen haast.
Neem gewoon contact op.
Noahs vingers klemden zich om de vacht van de hond. Zijn ademhaling werd rustiger. De trilling in zijn hand verdween.
Geruisloos rolden de tranen over het gezicht van zijn moeder. Zijn vader draaide zich om, zijn schouders trillend, één hand tegen de muur gedrukt alsof hij iets stevigs nodig had om zich aan vast te houden.
De verpleegster veegde haar ogen af.
Zelfs de hartslagmeter leek te vertragen.
Ranger bleef lange tijd zo.
Minuten verstreken. Misschien wel langer. Niemand keek op de klok.
Noah sprak opnieuw, zijn stem dun maar vastberaden.
‘Hij weet het,’ zei hij.
De begeleider slikte moeilijk.
‘Ja,’ antwoordde hij zachtjes. ‘Ik denk het wel.’
Noah’s ogen werden zwaar. Zijn greep verslapte iets, maar Ranger verroerde zich niet. Hij paste zich net genoeg aan om contact te houden, zijn poot nog steeds rustend op een plek waar Noah hem kon voelen.
Op dat moment was Noah geen patiënt.
Hij was nog maar een jongen die de hand vasthield van iemand die levens had gered.
Ranger verliet de kamer voordat Noah in slaap viel.
Hij bleef even in de deuropening staan en keek achterom.
Noah sliep vredig, zijn vingers nog steeds gekruld alsof de warmte nog nagalmde.
Noah overleed twee dagen later.
Zijn ouders waren bij hem. Kalm. Stil. Hand in hand.
Bij het monument stond naast de bloemen een foto: Noah lachend in zijn ziekenhuisbed, Ranger aan zijn zijde, met zijn poot op zijn hand.
Ranger was er ook bij.
Hij lag achter in de kamer, met zijn kop op zijn poten, roerloos. Toen de naam van Noach werd genoemd, spitste hij zijn oren.
Na die dag ontving de reddingsorganisatie honderden berichten.
Mensen die de video hadden gezien.
