Mijn winkelwagentje had een krakend wiel.
Dat was dinsdag om 14.30 uur het grootste probleem van mijn wereld. Krijsen… krijsen… krijsen… op gepolijst wit linoleum bij Walmart in Henderson werd ik gek. Ik stond in het snackpad en probeerde te kiezen tussen twee merken pretzels, verdwaald in die alledaagse, alledaagse mist waarin we allemaal leven.
Toen trok de mist op.
Het was geen hard geluid. Het was het geluid van kleine, blote voetjes die de grond raakten, wanhopig rennend tot mijn haren overeind stonden. Een klein meisje – ze kon niet meer dan zes jaar wegen, ze woog misschien twintig pond, doorweekt – glipte langs mijn kinderwagen. Haar gezicht werd overspoeld met tranen en een pure, dierlijke angst was op haar geschilderd. Ze huilde niet alleen; Ze zweeg. Een stille schreeuw was op haar gezicht geschilderd.
Ze rende ergens naartoe. Of, zoals ik veronderstelde, ze rende ergens voor weg.
Ik volgde haar met mijn ogen en mijn bloed bevroor.
Ze rende recht op hem af.
Hij was een reus. Hij was minstens 195 cm lang en zijn armen leken op boomstammen bedekt met een caleidoscoop van inkt. Hij droeg een zwart leren vest, met een split op de schouders, met een patch die « Demons MC » schreeuwde. Hij was het type persoon dat je instinctief vermijdt als je de straat oversteekt. Eentje die je vertelt dat je de sloten in je auto dubbel moet controleren.
Ik bereidde me voor op de staking. Ik verwachtte dat hij haar weg zou duwen, schreeuwen, geïrriteerd zouden zijn. Andere klanten deden letterlijk een stap achteruit, trokken hun karren, hun gezichten verwrongen van angst.
Maar het meisje vertraagde niet. Ze viel naar hem uit, sloeg haar kleine handjes om zijn middel en verborg haar gezicht in zijn vest alsof hij haar enige reddingslijn was.
De reus bevroor. Hij keek naar het kleine kind dat tegen hem aan kroop, en zijn uitdrukking drukte geen irritatie uit. Het was een totale, verbijsterde verwarring.
En toen gebeurde het meest onmogelijke.
