Livia keek stilletjes vanuit een klein café naar de berichtgeving in de media. Ze nipte aan haar koffie en haar weerspiegeling in het raam versmolt met de stadslichten. Rechtvaardigheid, besefte ze, ging niet over haat – het ging over evenwicht. Ze had het evenwicht hersteld zonder zichzelf in gevaar te brengen.
Haar laatste daad was symbolisch maar onverzettelijk. Er arriveerde een brief in Victors tijdelijke verblijfplaats: erin zat een cheque van één euro en een briefje geschreven in een elegant, onmiskenbaar handschrift. « Voor het leven dat je probeerde te stelen. LM »
Victor klemde trillend het papier vast. De initialen kwamen hem bekend voor. Hij had gedacht dat Livia dood was, maar nu was alle zekerheid vervlogen. Wanhopig ging hij naar haar voormalige huis, maar daar bleek een nieuw gebouw te staan: de Moreau Foundation, gewijd aan de ondersteuning van vrouwen die gemanipuleerd en verraden waren. Een bronzen plaquette glansde in de zon: Livia Moreau, oprichtster en overlevende.
Aan de overkant van de straat, in de weerspiegeling van een zwarte auto, keek Livia zwijgend toe. Hij zag er klein en nederig uit, een weerspiegeling van hoe zij zich ooit had gevoeld. En toch voelde ze geen triomf, alleen sereniteit. « Tot ziens, Victor, » fluisterde ze, en reed weg, het verleden achter zich latend.
In de jaren die volgden, werd Livia een gerespecteerd pleitbezorger voor vrouwen in zakelijke en persoonlijke crises. Haar verhaal inspireerde talloze mensen om uit de as van verraad te herrijzen en hun macht terug te winnen. Online discussies gingen over de moraliteit van haar wraak, maar haar eigen reflectie bood geen twijfel: ze had het overleefd, was getransformeerd en geëvolueerd.
