Anna begon te huilen.
Maar voor het eerst niet van verdriet – maar van dat bevrijdende gevoel dat alleen iemand kent die uit diepe rouw komt en nieuw leven vindt.
De maanden gingen voorbij.
De dorpelingen kwamen eerst uit nieuwsgierigheid, later om raad te vragen.
Anna, het „meisje uit Boedapest”, paste zich snel aan.
Ze leerde een moestuin aanleggen, brood bakken, jam maken.
Het huis vulde zich langzaam met de geur van lavendel en vers brood.
Bendegúz werd een legende.
Kinderen kwamen hem aaien, ouderen knikten zwijgend als hij voorbijliep.
En elke avond, als de stilte over het dorp viel, liepen Anna en het paard samen de velden in – twee schimmen, twee zielen, twee overlevers.
Op een dag vond Anna een oud schrift in de schuur.
Vol met het handschrift van oom Bálint.
„Als Bendegúz ooit alleen zou achterblijven… verkoop hem niet.
Hij is geen koopwaar.
Hij is mijn zoon.”
Anna drukte het schrift tegen haar hart.
Ze wist dat er geen weg terug meer was.
Dit huis – met zijn geuren, herinneringen, en het paard met een menselijke ziel – was nu haar thuis geworden.
Een jaar later, precies op de sterfdag van oom Bálint, bracht Anna Bendegúz naar het kerkhof.
– Oom Bálint… – fluisterde ze.
– Het gaat goed.
Weet je, vroeger dacht ik dat ik verloren was.
Maar jouw paard heeft mij het leven teruggegeven.
Dank je dat je hem zo liefhad, dat er nog liefde voor mij over was.
Bendegúz stapte naar voren en legde opnieuw zijn hoofd op de grafsteen.
De lucht was helder, de zon scheen warm, en de wind bracht de geur van vers gemaaid gras.
Het einde – was slechts een nieuw begin.
