“Ben je voor mij teruggekomen?”
“Ja, lieverd, ik ben hier,” antwoordde hij, zijn keel dichtgesnoerd van emotie.
Hij spreidde zijn armen, en ze kroop in zijn omhelzing, zich aan hem vastklampend alsof hij haar reddingslijn was.
Op dat moment vervaagde alles—de chaos, het verraad, de pijn.
Het was alleen hij en zijn kleine meisje, eindelijk herenigd na twee lange jaren.
Maar terwijl hij haar vasthield, drong de realiteit van hun situatie tot hem door.
Het appartement was donker en kil, een scherp contrast met het warme thuis dat hij zich had voorgesteld.
“Heb je gegeten?” vroeg hij zacht, en ze schudde haar hoofd.
Zonder aarzelen tilde hij haar op, haar kleine lijfje voelde lichter dan hij zich herinnerde.
De keuken was leeg, het enige voedsel een doos cornflakes omgevallen op de vloer.
Ethans hart brak bij het aanzicht.
Hij kookte snel wat water en maakte instant noedels, vastbesloten er het beste van te maken.
Hij zette de kom voor Lily neer en moedigde haar aan om te eten.
Ze nam een klein hapje, haar ogen nog steeds onzeker.
Op dat moment vloog de deur open, en een onverzorgde vrouw strompelde naar binnen met een tas vol drank.
“Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?” snauwde ze, haar stem ruw en geïrriteerd.
Ethan stond op, zijn beschermingsinstincten aangewakkerd.
“Ik ben Lily’s vader,” zei hij vastberaden.
De vrouw, Clara, verstijfde, herkenning verscheen op haar gezicht.
“Ethan? Ik dacht dat je dood was of zo,” lachte ze schamper, de ernst van de situatie negerend.
“Julia heeft het kind hier gedropt en verdween. Ik heb ook mijn eigen leven, weet je.”
Woede borrelde in Ethan op toen hij haar confronteerde met de verwaarlozing die Lily had ondergaan.
“Je kunt haar niet zomaar achterlaten en doen alsof alles goed is,” zei hij, zijn stem strak.
Clara haalde haar schouders op, ongevoelig voor de zwaarte van haar daden.
“Neem haar mee. Het kan me niets schelen. Zolang je me maar niet in juridische rommel sleept.”
Ethan hoefde het geen twee keer te horen.
Hij nam Lily in zijn armen en verliet het appartement, vastbesloten haar het leven te geven dat ze verdiende.
Toen ze wegreed, nestelde Lily zich tegen hem aan, haar kleine armpjes strak om zijn nek.
“Papa, gaan we naar huis?” vroeg ze hoopvol.
“Ja, lieverd. We gaan naar huis,” antwoordde hij, zijn hart zwellend van liefde en verdriet.
Maar terwijl ze door de stad reden, kon Ethan het gevoel van onrust niet van zich afschudden.
Hij moest een veilige plek vinden waar Lily kon genezen en groeien.
Zijn gedachten gingen naar oude vrienden en kameraden, maar iedereen was verder gegaan met zijn leven.
Net toen hij zich verloren voelde, dook er een naam op—Thomas Lane, een voormalige agent en betrouwbare bondgenoot.
Hij draaide Thomas’ nummer, en tot zijn opluchting nam zijn vriend meteen op.
“Ik heb een plek nodig om vannacht te crashen. Kun je helpen?” vroeg Ethan, beheerst.
“Natuurlijk. Derde verdieping, deur is open,” antwoordde Thomas, zijn stem zwaar van de slaap.
Ethan reed naar het oude flatgebouw, de vertrouwde geur van vocht en ouderdom vulde de lucht.
Hij droeg Lily naar binnen, haar kleine lichaam rustend tegen hem terwijl hij door de smalle gang liep.
Toen hij haar op bed legde, voelde hij een rust over zich heen komen.
Dit was een nieuw begin.
In de weken die volgden werkte Ethan onvermoeibaar om voor Lily te zorgen.
Hij schreef haar in op school, waar ze langzaam openbloeide en haar gelach weer hun nieuwe huis vulde.
Maar de schaduwen van het verleden bleven, en Ethan wist dat hij Julia moest confronteren.
Met Thomas’ hulp ontdekte hij Julia’s nieuwe leven—een geplande bruiloft met een man genaamd Mark Benson.
Ethans hart klopte van vastberadenheid.
Hij kon niet toestaan dat Lily opgroeide met de gedachte dat haar moeder haar zonder reden had verlaten.
De dag van de bruiloft brak aan, en Ethan stond buiten de kapel met Lily aan zijn zijde.
De sfeer was geladen, gevuld met spanning en verwachting.
Toen de ceremonie begon, voelde Ethan een golf van moed.
Hij moest opkomen voor zijn dochter.
