Een simpel berichtje dat verborgen familiegeheimen aan het licht bracht.
Op het moment dat de winkel sloot, brak moeder in tranen uit, overweldigd door schuldgevoel omdat ze het verleden naar het heden had gesleept.
We sloegen onze armen om haar heen en herinnerden haar eraan dat ze ons een liefdevolle jeugd had gegeven en dat haar huwelijk met papa echt, diepgaand en onwrikbaar was geweest.
Die avond was er geen zorgvuldig voorbereide maaltijd – alleen pizzadozen op het aanrecht en mokken thee die van hand tot hand werden doorgegeven. Toch werd het op de een of andere manier een van de meest betekenisvolle diners die we ooit samen hadden gedeeld. Voordat we weggingen, stuurde mama een berichtje naar de familiegroepschat: « Volgende zondagavond om 18.00 uur eten. Neem bakjes mee. En misschien een knuffel. »
Op dat moment begreep ik dat zelfs de meest schokkende waarheden ons niet uit elkaar konden drijven. Ze lieten ons alleen maar zien hoeveel we elkaar nodig hadden.
