Paniek omzetten in actie
Ik probeerde kalm te blijven en deed wat iedereen in dit soort situaties zou doen: ik pakte mijn telefoon en begon te zoeken. Ik heb ook een paar vrienden een bericht gestuurd die meer buiten zijn en misschien op de hoogte zijn van bugs.
Het internet kan op deze momenten zowel een zegen als een vloek zijn – net genoeg informatie om je antwoorden te geven, en ook net genoeg om je doodsbang te maken.
Binnen een paar minuten had ik mijn antwoord.
Het waren eieren van stinkwantsen.
Ik was stomverbaasd. Ik houd een schoon huis. Ik stofzuig regelmatig, was mijn lakens vaak en probeer alles voor te blijven dat ongedierte zou kunnen aantrekken. Maar ondanks dat alles waren ze daar – in mijn bed, niet minder.
Hoe zijn ze daar gekomen?
Dat was de volgende vraag. Hoe zijn eieren van stinkwantsen in hemelsnaam op mijn lakens terechtgekomen?
Nadat ik elke mogelijkheid die ik kon bedenken had uitgesloten, kwam ik terecht bij één waarschijnlijke boosdoener: mijn hond. Hij is een nieuwsgierig klein ding, dat tijdens onze wandelingen altijd in struiken snuffelt. Mijn beste gok is dat hij tegen een paar door stinkwantsen aangetaste bladeren aanliep en de eieren in huis bracht zonder dat ik het merkte.
Misschien is een van de insecten op zijn vacht gekropen. Misschien klampten de eieren zich aan hem vast. Wat het pad ook was, ze vonden hun weg naar de enige plek die mijn toevluchtsoord zou moeten zijn.
