Linda opende haar ogen, gedesoriënteerd en bleek. Het laatste wat ze zich herinnerde, was dat ze de passagier had bekeken – en nu hield diezelfde vrouw een zuurstofmasker voor haar gezicht.
De ironie van de situatie trof iedereen.
De kapitein stapte even uit en bedankte Maya. « Dr. Jefferson, we landen zo snel mogelijk weer in Los Angeles. U hebt misschien haar leven gered. »
Toen de ambulancebroeders na de crashlanding arriveerden, namen ze het snel over. Terwijl Linda op een brancard werd getild, reikte haar trillende hand naar die van Maya. « Het… spijt me, » mompelde ze door het zuurstofmasker. « Ik had niet moeten… »
Maya kneep zachtjes in haar hand. « Concentreer je op je herstel. »
Toen de ambulancebroeders vertrokken, viel er een stilte onder de passagiers. Velen die eerder hun blik hadden afgewend, kwamen nu naar Maja toe en uitten hun dankbaarheid en bewondering. Een van de oudere mannen zei zachtjes: « Je hebt ons laten zien hoe echte klasse er vandaag uitziet. »
Claire, met rode ogen, omhelsde Maya voordat ze uitstapte. « Ik zal ervoor zorgen dat de luchtvaartmaatschappij alles weet wat je hebt gedaan. Je hebt vandaag iets veranderd. »
Maya glimlachte flauwtjes. « Soms doet vriendelijkheid wat regels niet kunnen. »
Drie dagen later keerde Maya terug naar New York toen haar assistent haar een brief overhandigde, bezorgd door een koerier. Het was van Linda.
Het schrift op de pagina trilde:
« Dokter Jefferson,
Ik groeide op in een wereld die me leerde bang te zijn voor wat ik niet begreep. Ik heb daar nooit aan getwijfeld totdat ik opkeek van de vloer en zag dat jij me probeerde te redden. Je had alle reden om te vertrekken, maar je deed het niet. Je liet me zien wie ik werkelijk ben en wie ik wil worden.
Ik verwacht geen vergeving, maar ik moet u wel bedanken dat u mij iets geeft wat ik niet verdien: medeleven.
—Linda Walsh
Maya zat na het lezen in stilte. Jarenlang had ze met logica, voorspraak en professionaliteit tegen discriminatie gevochten – maar dit was iets anders. Dit was een ontmoeting van menselijkheid met menselijkheid.
Ze legde de brief in de la naast haar medische licentie en fluisterde: « Misschien is dit wel hoe genezing voelt. »
