Een politieagent ontdekt een klein meisje alleen in een verlaten huis, met een handgemaakte pop in de hand. « Mama zei dat Mea geheimen bewaart, » fluistert ze. Ze heeft geen gegevens, geen verleden – niets. Net als hij op het punt staat weg te lopen, glipt de pop uit haar handen en wat eruit valt, verandert alles.

Tom nodded, emotion tightening his throat. “Yes, Amelia. It’s very important. Your mom was trying to help a lot of children.”

Een nieuw begrip daagde in haar gezichtsuitdrukking. « Daarom zei ze dat Mea de meest bijzondere geheimen bewaart. Omdat ze mensen kunnen helpen. »

Er waren drie maanden verstreken sinds die noodlottige dag op Maple Lane. Drie maanden van genezing, ontdekking en gerechtigheid. Het onderzoek had alles blootgelegd. Robert Garrett en drie collega’s werden nu strafrechtelijk vervolgd, terwijl zesentwintig kinderen bezig waren met hereniging met hun families.

De rechtbanken hadden de permanente voogdij over Amelia aan Sarah verleend, met Tom als medevoogd. Hun kleine hutje aan het meer was hun thuis geworden.

Toen ze Amelia naar de wachtende schoolbus voor haar eerste dag brachten, draaide ze zich plotseling om en sloeg haar armen om Toms middel. « Bedankt dat je me hebt gevonden, » fluisterde ze.

Tom knielde neer en ontmoette haar ogen – niet langer achtervolgd, maar stralend van hoop. « Nee, Amelia. Bedankt dat je me hebt gevonden. »

Ze glimlachte en stopte Mea veilig in haar rugzak voordat ze in de bus klom. Terwijl het wegreed, stonden Tom en Sarah hand in hand te kijken naar het begin van een nieuw hoofdstuk. Soms worden de kostbaarste schatten op de meest onverwachte plaatsen gevonden.