Ik legde uit dat het kleine appartement mijn thuis was geweest toen ik het het meest nodig had – toen ik verhuisde voor mijn werk, toen ik geen ziel in de stad kende en wanneer het leven onzeker voelde.
Voor mij was schoonmaken geen karwei, maar een rustige manier om dankjewel te zeggen.
Ze zweeg even, verrast om te horen dat een eenvoudige ruimte zoveel had betekend.
Nadat ze iets had gedeeld wat ik nooit had verwacht. De vorige huurder had het appartement in erbarmelijke staat achtergelaten – kapotte planken, bevlekte tapijten en beschadigde muren.
Ze verontschuldigden zich nooit of antwoordden nooit toen ze contact met hen probeerde op te nemen.
Ze zei tegen me dat ze begon te denken dat huurders allemaal hetzelfde waren – onvoorzichtig, ongeduldig, niet bereid om iets te behandelen alsof het er toe deed.
Maar ze vertelde me dat mijn acties van gedachten waren veranderd. ‘Je herinnerde me eraan dat er nog steeds mensen zijn die erom geven,’ fluisterde ze.
Nadat ik had opgehangen, zat ik rustig op mijn nieuwe plek, omringd door dozen en de onzekerheid van een frisse start.
De wereld is snel en mensen haasten zich er vaak doorheen en laten achter wat hen niet langer dient.
Toch heeft vriendelijkheid een stille kracht – het blijft hangen, verzacht harten en geneest soms teleurstellingen waar niemand over praat.
Ik heb niets materieels gewonnen door die flat schoon te maken, maar ik voelde me rijker omdat ik wist dat een simpele daad iemands vertrouwen had hersteld.
Soms realiseren we ons niet de goedheid die we achterlaten – totdat iemand belt om te zeggen dat ze het hebben gevoeld.
