Eerst aarzelde ik. Ik kende haar niet. Een deel van me vroeg zich af of dit oplichterij was – een ingewikkelde truc om iets gratis te krijgen. Die voorzichtige stem in mijn hoofd zei dat ik voorzichtig moest zijn en door moest gaan.
Maar toen… Iets in haar bericht deed mij stilstaan.
Ondanks alles besloot ik te helpen.
Er klonk geen schuldgevoel, geen wanhoop in haar woorden – alleen maar eerlijkheid. Ik dacht eraan hoe moeilijk het is om hulp te vragen. Hoe moeilijk het is om toe te geven dat je het moeilijk hebt, vooral als ouder. En ik dacht aan momenten in mijn leven waarop het moeilijk was – toen vragen om een kleine gunst voelde als vragen om de maan.
Ik dacht aan haar dochter. En hoeveel makkelijker het voor mijn dochter zou zijn geweest als de kaarten anders waren uitgevallen.
Dus nam ik mijn besluit. Ik schreef haar terug en zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over de verzending. Ik zou alles regelen. Ik pakte de kleren zorgvuldig in, alsof ze naar een vriendin gingen. Ik voegde er een kort briefje aan toe: « Ik hoop dat ze haar wat troost en vreugde brengen. »
Toen heb ik het pakket verzonden.
Ik verwachtte niets terug. Zelfs geen bedankje.
De tijd verstreek. Het leven ging door.
Weken werden maanden. Seizoenen veranderden. Het pakketje werd een vage herinnering. Zo nu en dan dacht ik aan die vrouw en vroeg me af of de kleren haar überhaupt wel hadden bereikt – of dat het allemaal een vergissing was geweest.
Een deel van mij vroeg zich zelfs af: maakt iemand misbruik van mij?
Maar elke keer dat er twijfel opkwam, schoof ik die opzij. Het maakte niet uit, zei ik tegen mezelf. Als iemand ze nodig had, dan kreeg hij ze. Dat was het enige wat telde.
En toen, bijna een jaar later, stond er iets voor mijn deur.
