Ze belde de nuce, maar de politie verdacht haar meteen. Het bewijs was overweldigend. Sara’s vingerafdrukken zaten op het moordwapen. Op zijn handen werden kruitresten gevonden. Buren getuigden dat ze hen constant hoorden vechten. Haar advocaat probeerde te betogen dat het zelfverdediging was, maar de aanklager schilderde haar af als een koelbloedige moordenaar die de moord op haar man had gepland. De jury beraadslaagde slechts 4 uur voordat ze haar veroordeelde voor moord met voorbedachten rade.
De rechter veroordeelde haar ter dood. Nu, 18 maanden later, zat Sara in haar cel te wachten op de dood voor een misdaad die ze had gezworen niet te hebben begaan. De enige die haar geloofde, was een hond die Max heette. Het was op een koude ochtend in februari 2016 dat Sara Max voor het eerst zag. Hij was op weg naar huis van een moeilijke beproeving toen hij iets zag aan de kant van Highway Six. Eerst dacht hij dat het gewoon puin was, maar toen hij dichterbij kwam, realiseerde hij zich dat het een hond was.
