Lionel stond ook langzaam op.
“Evelyn, als je wilt, kunnen we later praten. Niet over geld. Maar over mogelijkheden. Over de toekomst.”
Ik knikte.
“Dat zou ik wel willen.”
Ik wendde me nog een laatste keer tot mijn ouders.
“Eet smakelijk. Beschouw het als… mijn elegant afscheid.”
En ik liep weg.
Terwijl mijn voetstappen door de eetkamer galmden, voelde ik iets wat ik al jaren niet meer had gevoeld: rust.
Niet omdat ik had gewonnen. Maar omdat ik eindelijk een deur had gesloten die nooit op een kier had mogen blijven staan.
