Een vrouw van ongeveer zestig jaar liep de salon binnen. In haar handen hield ze een foto — een beetje verkreukeld, met vervaagde randen.
Op de foto stond een mooie vrouw met een kort, verzorgd kapsel en een zachte glimlach.
De vrouw leek onzeker: ze stond gebogen, haar ogen dwaalden onrustig rond, en haar vingers friemelden nerveus aan de foto.
Bij de ingang werd ze begroet door de receptioniste — jong, met opvallende make-up en een zelfverzekerde glimlach.
— Waarmee kan ik u helpen? — vroeg ze, terwijl ze de oudere vrouw van top tot teen bekeek.
— Heeft u misschien een kapper vrij? — vroeg de vrouw verlegen.
— Ja hoor, natuurlijk. Loop maar mee.
De vrouw liep langzaam naar de stoel waar de kapster haar opwachtte. De kapster glimlachte, maar haar blik bleef koud.
— Gaat u zitten, — zei ze. — Wat zullen we vandaag doen?
De oudere vrouw aarzelde even, toen reikte ze de foto aan. Haar stem trilde.
— Kunt u mijn haar zo knippen als op deze foto? — vroeg ze zacht. — Het is… heel belangrijk voor mij.
De kapster wierp een blik op de foto en kon haar spottende glimlach nauwelijks verbergen.
— Meent u dat serieus, oma? Zo’n kapsel staat u echt niet, — zei ze lachend.
— Maar… ik wil het echt graag precies zo. Alstublieft, — zei de vrouw bijna smekend.
— Ja, ik kán het wel doen, — antwoordde de kapster, — maar niet bij u.
Toen draaide ze zich naar haar collega’s en zei luid genoeg zodat iedereen het kon horen:
— Meiden, kijk eens wat deze oude dame wil! Ze denkt dat ze een model is! Als ik dat bij haar doe, schaam ik me kapot!
De salon vulde zich met gelach. Iemand zei: “Misschien heeft ze een date!” Een ander voegde eraan toe: “Met zo’n kapsel zal ze er zelfs in de kist nog geweldig uitzien!”
De vrouw stond in het midden van de salon, met haar hoofd gebogen. Haar vingers knepen de foto zo stevig vast dat die helemaal verkreukelde. Tranen glansden in haar ogen, maar ze liet ze niet vallen.
Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep weg.
Een uur later kwam dezelfde vrouw terug in dezelfde salon. De kapsters verstijfden — en kregen diep spijt van wat ze hadden gedaan
In de deuropening stond dezelfde vrouw — maar nu was ze bijna onherkenbaar. Haar verzorgde haar glansde in het licht, haar subtiele make-up accentueerde haar gelaatstrekken, en haar houding straalde zelfvertrouwen uit.
Ze hield dezelfde foto in haar hand, maar deze keer verborg ze hem niet — ze toonde hem trots.
De salon viel stil. Zelfs de receptioniste stond verstijfd, met open mond.
— Nou, dames, — zei ze kalm terwijl ze dichterbij kwam. — In een andere salon behandelden ze me met respect. Ze luisterden naar me, lachten niet, veroordeelden me niet. En ze deden precies wat jullie niet konden.
Ze pauzeerde even en keek naar de beschaamde gezichten om haar heen.
