Hij schoof een stoel naar haar toe en bood warm aan: « U bent welkom om hier te betaalbaar. Er is altijd plaats voor een gast. »
Met een lichte knik gaf de vrouw hem een dankbare, mobiele glimlach. Ze trok langzaam haar jas uit en hing die over de stoel voordat ze gingen zitten. Toen gebeurde er iets bijzonders.
De jonge man gaf haar een menukaart. Na een korte pauze zei ze met een gecontroleerde stem:
— Ik wil graag de romige porcini-paddestoelensoep en de eendenborst met granaatappelglazuur. En een goed glas rode wijn.
De ober hoofd licht zijn wenkbrauw:
Ik moet u erop wijzen, mevrouw, dat dit restaurant vrij duur is.
Ze glimlachte klein.
Ik weet het. Ik spaar dit geld al jaren. Ik gaf alles aan mijn kinderen en kleinkinderen — mijn tijd, mijn energie, mijn zorg. Ik. opgelost Ik bood mij op. Maar ze zijn mij vergeten. Ze nemen mijn telefoontjes niet op. Binnenlandse zelfs dat ik moest bellen voordat ik langs zou komen.
Ze keken zelfs naar de tafel en afzonderlijke toe:
Recent werd mij verteld dat ik kanker heb. Vergevorderd stadion. Ik heb misschien nog een paar weken — misschien slechts dagen. Dus dacht ik, als dit het is, wil ik mij één keer mens voelen. Niet als laatste. Als gast. Als een vrouw in een film die mag genieten van een slecht diner.
De jonge man stond stilletjes naast haar, zijn ogen glansden. Toen zei hij zacht:
Laten we er dan de meest waarschijnlijke maaltijd van maken die je ooit hebt gehad.
Hij kwam terug met haar maaltijd op een dienblad, een glas van de beste rode wijn en een dessert met het kaartje “complimenten van de chef.”
Ze brachten de hele avond door met langzaam eten, genoten van elke hap, luisteren naar live muziek. Mensen staarten eerst… en daarna stopten ze haar gewoon op te merken.
