In het mortuarium geen bevredigende antwoorden. De medische dossiers? Ontoegankelijk. De verantwoordelijke lijkschouwer? Onlangs afgetreden. Een dikke mist omhulde deze zaak, die de meest duistere vermoedens aanwakkerde.
De begraven geheimen van een ogenschijnlijk saai gezin
« Onmogelijk, » herhaalde Sylvain in zichzelf. Zijn vader, Arnold, die oprechte en discrete man, zou nooit bij iets turbulents betrokken zijn geweest. Deze zorgzame patriarch, die zijn zoon met zoveel strengheid en liefde had opgevoed, verdiende beter dan het onderwerp te worden van een smerig mysterie.
Toch namen de inconsistenties toe naarmate het officiële onderzoek uit de hand liep. Sylvain besloot het heft in eigen handen te nemen. Met Bella’s onschatbare hulp begon hij aan een zoektocht naar de waarheid die hem veel verder zou brengen dan een simpele administratieve fout.
Als het geblaf van een hond een boodschapper van de waarheid wordt
Dagen verstreken. Bella, nog steeds rusteloos, leek geleid door een onzichtbare zekerheid. Op een nacht stond ze voor de poort, aandachtig starend in de nachtelijke mist, voordat ze aanhoudend begon te blaffen. Geïntrigeerd ging Sylvain naar buiten. Zijn hart bonsde toen hij in de verte een figuur zag.
Een man kwam langzaam dichterbij, zijn lichaam verzwakt, zijn gezicht ingevallen door de beproeving. Maar die ogen… Die blik zou hij uit duizenden herkend hebben. Het was Arnold. Levend. De man viel op zijn knieën terwijl Bella zich op hem wierp, kreunend van vreugde. Sylvain rende naar hen toe. De omhelzing die volgde was woordeloos. Het essentiële was er: zijn vader ademde, klopte, leefde.
