Gisteren was het echt snikheet. De lucht hing stil, het asfalt smolt bijna onder mijn voeten, en het enige wat ik wilde, was zo snel mogelijk thuiskomen en de airconditioning aanzetten. Maar eerst besloten ik nog even langs de supermarkt te gaan om iets voor het avondeten te kopen.
Op de parkeerplaats liep ik langs de auto’s, mijn ogen tot spleetjes geknepen tegen de zon, toen ik plots iets… vreemds voelde. Ik draaide me om — en daar zag ik haar. Een herder. Ze zat gesloten in een auto en zuchtte onder de verzengende hit.
Meteen gevoeld ik onrust: de ramen waren beslagen van de hitte, de hond hijgde zwaar, haar tong hing uit haar bek, haar ogen waren dof. Het was duidelijk — ze was op haar eind. Als het buiten al boven de dertig graden is, is het in een afgesloten auto nog veel heter.
Op de voorruit zag ik een briefje met een telefoonnummer. Ik belde. Een man nam op. Ik probeer het rustig uit te leggen:
« Uw hond heeft het zwaar in de hitte, kom alsjeblieft meteen terug en zet minstens een raam open! » Maar het enige wat ik hoorde, was kilte:
— Ik heb water voor haar gebruikt. Het gaat je niks aan.
Er was inderdaad water — maar in een afgesloten fles. Ik kookte van woede. Hoe, vertel me eens, kan een hond drinken uit een gesloten fles?! Ik kon niet langer wachten. Ik heb de definitieve steen en geslagen met volle kracht tegen het raam. Het glas sprong met een luide knal uiteen. Het alarm ging op volle kracht af, maar dat kon mij niets overkomen.
Ik haalde de hond naar buiten. Ze viel neer naast de auto, hijgde zwaar, maar begon al snel weer op adem te komen. Ik goot wat water over haar heen en riep om hulp.
Een paar minuten later kwam “de eigenaar” aanrennen. Zijn gezicht vertrok van woede:
— Wat denkt u wel niet dat u doet?! Ik bel de politie!
Maar toen de politie mislukte, gebeurde er iets wat niemand van ons had verwacht
