Tussen de dozen vond ik een klein notitieboekje geschreven in zijn hand. Het bevatte namen, herinneringen en notities over mensen die hij wilde helpen. Onderaan een pagina had hij zachtjes geschreven: « Als mij iets overkomt, hoop ik dat iemand dit voortzet. » Tranen welden op in mijn ogen, niet van verdriet, maar van de diepe liefde en stille toewijding die hij had getoond. Op dat moment voelde ik me dichter bij hem dan ik in maanden had gedaan.
Die dag koos ik ervoor zijn missie voort te zetten. Ik organiseerde de donaties, voegde nieuwe spullen toe en begon ze te bezorgen aan degenen die ze nodig hadden. De garage werd een plek van hoop, precies zoals hij het bedoeld had.
Hoewel hij er niet meer was, leefde zijn vrijgevigheid voort om mij te leiden, mij te versterken en mij eraan te herinneren dat liefde een nalatenschap kan creëren die veel verder gaat dan we ooit kunnen bedenken.
