Zijn angst voor valse hoop kookte over toen hun vaste dokter de vooruitgang van de jongens afdeed als ‘anekdotisch’. Vernederd viel William Aaliyah aan en beschuldigde haar ervan hem illusies te geven en hem teleur te stellen. Aaliyah, gekwetst maar standvastig, antwoordde zachtjes: ‘Hoop is geen illusie. Het is het enige dat hen hier in leven heeft gehouden.’ Daarna werd het landhuis kouder. Ze gaf nog steeds om de jongens, maar haar lach vervaagde. De tweeling klampte zich aan haar vast en voelde de spanning. William begroef zich in werk en schuldgevoelens, niet in staat toe te geven dat hij de enige persoon had gestraft die zijn zonen echt had bereikt.
Maar Noah en Ethan waren niet van plan om op te geven. Op een avond haalden ze Aaliyahs kleine speaker uit haar tas, zetten hem op de grond en zetten zelf de muziek aan. Ze begonnen te dansen – stampend, draaiend, gebaren dat ze mee moest doen. Aaliyah aarzelde en stapte toen terug in hun kring. Hun gelach vulde de keuken, en opnieuw kwam William naar de deuropening, aangetrokken door het geluid. Deze keer, toen de jongens zich naar hem omdraaiden en op hun onhandige manier ‘Dans, Papa’ gebaarden, bleef hij niet verstijfd staan. Hij liep naar binnen. Toen rende hij. Knielend op de grond voegde hij zich bij hen – stampend, wiegend, openlijk huilend terwijl zijn zoons zich tegen hem aanleunden in plaats van zich van hem af te keren. Voor het eerst keek hij niet alleen naar hen live. Hij leefde met hen mee.
Vanaf dat moment begon alles te veranderen. Aaliyah haalde een foto van Emily tevoorschijn en zette die op een lage plank. De tweeling vond hem en signeerde, zonder dat het haar verteld werd, met onzekere handen Mama. William stortte in en stond zichzelf eindelijk toe om met zijn kinderen te rouwen in plaats van alleen. Hij vertelde Aaliyah over een brief die hij ooit aan Emily had geschreven en nooit had verstuurd, waarin hij zijn angst uitsprak dat hij nooit genoeg zou zijn. Ze vertelde hem zachtjes dat Emily trots zou zijn geweest – niet op zijn fortuin, maar op de manier waarop hij bleef verschijnen, zelfs gebroken. Langzaam, met muziek, tekenen, kleine wonderen en talloze gewone momenten, veranderde het huis dat ooit een graf van stilte was geweest in iets totaal anders: een thuis.
Na verloop van tijd voelde het Carter-huis niet langer als een monument voor verlies. Speelgoed hing overal in de gangen. Zachtjes klonk er muziek op de achtergrond. Noah en Ethan renden, tekenden, lachten, vielen en stonden weer op. William, die ooit alles van een afstandje had gadegeslagen, zat nu met hen op de grond, handen vol verf of zeepbellen, en leerde elk nieuw bord met dezelfde vastberadenheid die hij ooit voor zakelijke deals had gereserveerd. En Aaliyah, die als « gewoon de huishoudster » was gekomen, werd iets veel belangrijkers: de brug tussen een rouwende vader en de zonen op wie hij te bang was geweest om te hopen.
