In een door verdriet bevroren landhuis, waar al jaren geen gelach meer was gehoord, leefden twee jongetjes gevangen in stilte: Noah en Ethan, dove tweelingen van wie de moeder stierf op de dag dat ze geboren werden. Hun vader, miljardair William Carter, bewoog zich als een geest door het huis – aanwezig, maar onbereikbaar – en geloofde dat niets en niemand zijn zoons echt kon raken.
Dat was voordat Aaliyah Johnson binnenkwam. Ze was geen therapeut, geen specialist, of iemand met een indrukwekkende titel. Gewoon een hartelijke huishoudster met meer geduld dan de meeste mensen tijd hadden. En ze bracht iets in huis wat al lange tijd ontbrak: vreugde.
Twee weken lang leerde Aaliyah de stilte van het landhuis kennen. De jongens keken haar zelden aan, dwaalden met neergeslagen ogen door de gangen, opgesloten in een wereld waar ze niet in uitgenodigd was. William hield ook afstand, verzonken in werk en stilte, en sprak alleen als het nodig was.
Op een middag, terwijl de tweeling als standbeelden aan de keukentafel zat, reageerde Aaliyah impulsief. Ze pakte een klein speakertje uit haar tas en speelde een zacht liedje van Aretha Franklin. De melodie vulde de keuken als een warme bries. Ze verwachtte niet dat er iets zou gebeuren. Maar Noah hief zijn hoofd op, Ethans hiel begon tegen de stoel te tikken en er ontsnapte een fragiel giecheltje.
