Alleen ter illustratie
Er gingen twee weken voorbij.
Ik had net een dienst van twaalf uur in het ziekenhuis achter de rug. Het enige wat ik wilde, was naar huis, douchen en met mijn gezicht naar beneden in bed vallen.
Toen de deuren opengingen, kon ik meteen de chaos waarnemen, nog voordat ik ze überhaupt zag.
“Mam! Tyler heeft me weer geslagen!”
“Dat heb ik niet gedaan! Ze LIEGT!”
“Mijn hoofd doet pijn! Ik denk dat ik hechtingen nodig heb!”
“Niemand krijgt hechtingen, Amber. Het is gewoon een bultje.”
Haar kinderen gebruikten de bus als een soort klimrek: ze klommen op palen, hingen aan handgrepen en gooiden snoeppapiertjes naar elkaar.
Eén meisje (Amber, vermoedde ik) hield haar voorhoofd vast en huilde om een hoofdwond. Voor zover ik kon zien, was het niet meer dan een klein rood vlekje.
“Mevrouw, wilt u alstublieft uw kinderen laten zitten? Het is niet veilig voor ze om te staan terwijl de bus rijdt,” zei hij streng.
“Pardon?” Haar stem had glas kunnen snijden. “Heb je zeven kinderen? Nee? Vertel me dan niet hoe ik de mijne moet opvoeden!”
Ik zat rustig achterin en keek toe.
Alleen ter illustratie
Ik bereikte als eerste de lift, drukte op de knop en stapte naar binnen.
Achter me verspreidde zich chaos in de lobby. De vrouw rende naar voren, met kinderen als eendjes achter zich aan terwijl ze door de lobby marcheerde.
“Houd de lift vast!” zei ze luid.
Ik hield de deuren beleefd open, klaar voor een confrontatie.
Ze bereikte de drempel en bekeek me van top tot teen. “Ja, je moet opschuiven. Mijn kinderwagen past er niet in als jij daar staat.”
“Pardon?” zei ik.
“Er klimmen zeven kinderen over me heen, en jij denkt dat ik iets moet uitleggen? GA ERUIT! Neem de volgende.”
Ik draaide me volledig naar haar toe en keek haar recht in de ogen. “Nee.”
