Cassandra’s gezicht vertrok van schrik en vervolgens van woede. « Heb je me voor de gek gehouden?! » schreeuwde ze. Maar diep van binnen wist ze de waarheid – een liefde waarvan ze beweerde dat die nooit had bestaan. Ze rende weg uit het landhuis en gaf eindelijk blijk van haar oppervlakkige toewijding.
Adrien draaide zich naar Marbel, in de verwachting dat hij boos of veroordeeld zou worden. Maar haar reactie verbijsterde hem nog meer.
Marbel zuchtte zachtjes toen Adrien opstond uit zijn stoel. Haar handen klemden zich vast aan haar schort, haar ogen wijd open. Ze bleef een hele tijd stil.
Eindelijk sprak ze. « Ik wist altijd al dat er iets mis was, » gaf ze zachtjes toe. « Ik zag de kracht in je armen toen je dacht dat niemand keek. Maar de leugen kon me niet schelen. Wat telde, was de eenzaamheid in je ogen. »
Adrien voelde tranen in zijn ogen opwellen. Hij bekende de waarheid: angst had hem tot deze wanhoopsdaad gedreven. Angst om alleen om geld geliefd te worden. Angst om nooit gezien te worden voor wie hij werkelijk was.
Marbel veroordeelde hem niet. Integendeel, haar vriendelijkheid ontwapende hem. In haar aanwezigheid voelde hij iets wat niet met geld te koop was: vrede.
In de weken die volgden, veranderde de residentie. De eindeloze feesten hielden op. Het oppervlakkige gelach verstomde. Adrien zocht niet langer de goedkeuring van de elite. In plaats daarvan voelde hij zich aangetrokken tot simpele momenten met Marbel: wandelingen door de rozentuinen, verhalen uit haar jeugd delen, samen ‘s ochtends koffie zetten.
Wat zich tussen hen ontwikkelde, was niet gebaseerd op rijkdom, schoonheid of status. Het was gebaseerd op respect, vriendelijkheid en het wonder van echt gezien worden.
Maanden later stond Adrien weer voor zijn spiegelbeeld. Deze keer was de man die hem aanstaarde niet leeg. Hij leefde, zijn ogen vol doel.
Toen hij zich van de spiegel afwendde, was Marbel er. Ze had geen diamanten of verklaringen nodig. Haar vriendelijke glimlach was genoeg.
Adrien vond uiteindelijk de liefde waar hij naar op zoek was, niet in een aantrekkelijke vrouw die door de maatschappij werd goedgekeurd, maar in een stille dienstmeid die hem liet zien dat ware liefde geen beproevingen kent.
