Leonardo Ortega was gedurende het grootste deel van zijn volwassen leven het toonbeeld van succes.
Voordat hij vijftig werd, bezat hij een van de meest invloedrijke hotelketens van het land. Zijn huizen waren luxueus, zijn auto’s jaloersmakend en zijn bankrekeningen puilden uit. Buitenstaanders dachten dat Leonardo een onberispelijk leven leidde. Maar onder die gepolijste façade schuilde een leegte die hij al sinds zijn kindertijd met zich meedroeg: een verlangen naar de moeder die hij nooit had gekend.
Telkens als hij als jongen naar haar vroeg, kreeg hij hetzelfde antwoord:
Je ouders zijn omgekomen bij een vreselijk ongeluk. Je kunt er beter niet aan denken.
Die woorden kwamen van tante Ramona, de vrouw die hem na de tragedie had opgevoed. De vrouw die hij volledig vertrouwde.
Op een regenachtige vrijdagmiddag, verlangend naar iets betekenisvols naast de zakelijke bijeenkomsten en sociale evenementen die zijn dagen vulden, vroeg Leonardo zijn secretaresse om een verwaarloosd bejaardentehuis te vinden waar hij een donatie kon doen. Hij wilde iets goeds doen, iets menselijks.
Zo kwam hij terecht op 19 San Felipe, een verouderde woning met afbladderende verf en een muffe geur. Zijn plan was simpel: een cheque overhandigen, snel een foto maken voor de bedrijfsadministratie en weer vertrekken.
Maar zodra hij binnenstapte, veranderde er iets.
Het huis was troosteloos — gebarsten muren, kapotte fauteuils, bejaarde bewoners die lusteloos naar flikkerende televisies staarden. En toen, vlakbij een vies raam, zag hij haar.
Een frêle vrouw met warrig wit haar zat ineengedoken in een rolstoel, starend alsof ze verdwaald was in haar eigen gedachten. Er was niets bijzonders aan haar uiterlijk, maar toch zorgde haar gezicht ervoor dat zijn borst zich samenknijpte.
Hij kwam dichterbij.
Toen de vrouw haar blik opsloeg, flitste er een vreemde, vage herkenning in haar troebele ogen. Leonardo – normaal gesproken zo kalm en beheerst – voelde zijn handen trillen. De directeur vertelde hem dat haar naam Carmen was, een langdurige inwoonster zonder geregistreerde familieleden en met zeer beperkte herinneringen aan haar verleden.
Alles in Leonardo smeekte hem om weg te gaan. Maar hij kon het niet. Iets in hem fluisterde dat deze vrouw geen vreemde was.
Hij hurkte voor haar neer. Langzaam hief Carmen een trillende hand op en raakte zijn wang aan – een zachte, aarzelende streling, vertrouwd op een manier die hij niet kon verklaren.
Toen mompelde ze een woord.
Een naam.
Een naam die alleen gebruikt werd door mensen die van hem hielden:
“Leo…”
De kamer leek te draaien. Leonardo stond abrupt op, overmand door emoties. Hij liet een royale donatie achter, weigerde foto’s en verliet het huis met het gevoel alsof de grond onder zijn voeten was weggezakt.
Die nacht sliep hij nauwelijks. Telkens als hij zijn ogen sloot, zag hij Carmens gezicht. Die aanraking. Dat gefluister. Tegen de ochtend wist hij dat hij antwoorden nodig had.
De terugkeer naar het verpleeghuis
Zonder van tevoren te bellen, reed hij terug naar San Felipe 19. Carmen zat nog steeds op dezelfde plek, maar toen hij dichterbij kwam, keek ze scherper op – alsof ze hem herkende.
Opnieuw raakte ze zijn wang aan. Opnieuw voelde hij die onuitgesproken band.
De regisseur kende haar afkomst niet; oude archieven waren jaren eerder vernietigd. Dus maakte Leonardo een foto van Carmen – niet voor de publiciteit, maar omdat hij bang was de onverklaarbare vertrouwdheid die in haar gelaatstrekken gegrift stond, te verliezen.
Hij vertrok met slechts één doel voor ogen: ontdekken wie Carmen werkelijk was.
Herinneringen, leugens en een verborgen foto
Eenmaal thuis doorzocht hij een oude doos uit zijn jeugd – aandenken die hij nooit goed had bekeken. Binnenin, onder tekeningen en verouderde brieven, vond hij een oude foto van een jonge vrouw met een baby.
De vrouw was Carmen.
De baby was onmiskenbaar een jongen.
Op de achterkant stond geschreven:
« Carmen en Leo – mijn hele leven. »
De wereld stond stil.
